Decateime de que levo dúas semanas pedindo perdón. Perdón por chegar tarde, perdón, teño a cabeza noutro mundo, perdón, que foi o que dixeches. Perdón porque non vou entregar este artigo a tempo, perdón, que me emociono, perdón, hoxe non vou poder ir, perdón, non podo falar, nin ler, nin escribir. E todo o mundo me perdoa, porque saben, ou poden imaxinar, o que a tristura pode facer no interior de alguén que sente e, sobre todo, que padece.
Antes da pena, comezara a cumprir unha serie de propósitos para ser mellor, deses que se fan para iniciar o ano e que, esta vez si, semellaba que podían ir adiante. Hai dous chíos no Twitter que quixeron ser fíos e que miran para min cada día berrando "que!". Hai unha columna semanal neste xornal que antes saía en automático e agora está estancada. Hai dúas maletas cheas de roupa agardando unha mudanza ao meu armario. Hai unhas cañas en Pontevedra para celebrar os éxitos das amigas. A vós tamén, maletas, chíos, amigas, documentos de Word en branco, pídovos perdón, sabendo por adiantado que xa estou perdoada.
Non veño aquí contar os detalles da miña pena, principalmente porque non podo nin quero. Non é ese o obxectivo deste texto, máis alá de procurar unha empatía que pode que axude a alguén nalgún lugar, nalgún momento. Ou pode que non. Teño moitas dúbidas de que poida axudarme a min, pero xa levo 1.398 caracteres. Perdón tamén por iso.
A tristura é tan universal que, moitas veces, non é estritamente necesario explicar por que se activa. A tristura é un proceso do que ninguén consegue escapar, e pensar en poder sacar dela algunha aprendizaxe non supón ningún consolo. Ningunha frase de Mr. Wonderful conseguiu xamais sacar alguén do pozo das penas. Ningún coach pechou resultados un só ano coa certeza empírica de ter rematado con boa parte do abatemento social. A esa xente, que me perdoe, non lle penso pedir perdón.
Colleume toda esta tristura imbuída nos libros de Annie Ernaux, que están a ser practicamente o único que son capaz de ler. Ela tiña un diario, eu non. Mais ela si tiña unha pena, ou varias, e quizais é por iso que me ten absolutamente fascinada. Ela raramente emprega diálogos e fala consigo mesma, e así é exactamente como me sinto agora, como a observadora equisciente da vida que pasa mentres me desculpo por non participar demasiado nela. Ernaux non pedía perdón. Probablemente teño que mellorar nese aspecto.
