Dende hai un tempo, non sabería especificar canto, esperto polas mañás cunha intensa noción de gravidade. O corpo, as pálpebras, as lentes que alcanzo con torpeza da mesiña de noite, todo pesa e fai medrar en min unha forte tentación de volver á horizontalidade. Inmediatamente constato a diferenza doutro tempo no que era capaz de volver ao descanso sen esforzo porque agora a cabeza comeza a disparar as todas as direccións. O pan, o almorzo, a saída do autobús, o traballo pendente, a familia, os prazos, as reunións e tele-reunións, os proxectos urxentes e os desexados.
O brillo do ordenador e o teléfono móbil, as notificacións e as ventás múltiples mestúranse co meu cóctel mental. Sei que a pantalla seguirá aí o resto do día, no traballo e fóra del, alimentando o sobreestímulo que non me permite saír do letargo e a néboa na cabeza, da ansiedade e o estrés constante. Son unha avelaíña dun mundo hiperconectado.
Nos últimos anos probeino todo. Meditación, respiración consciente (ás veces decátome de que non sei respirar, maréome e perdo o equilibrio). Paseos sen teléfono, rutinas de exercicio. Ler na cama, mellorar a alimentación, beber máis auga (a deshidratación fomenta o cansazo). Reducir a dous os cafés diarios e nunca tomalos despois das seis da tarde. Inxerir complementos vitamínicos, C, D, B6, B12 e un longo abecedario; melatonina, magnesio, calcio e outros tantos elementos cuxos efectos directos só podo intuír. Nada funciona a longo prazo. Porque o máis importante, a base sobre a que se estruturan as nosas vidas, é o que está sen resolver.
Percibo con alarma como tantas persoas estamos a partillar a reflexión de José Luis Sastre que verbaliza e describe o noso cansazo crónico, estrutural e inducido polas vidas que vivimos sen apenas escollelas. Do mal que nos sentimos por non facer nada, "como se non facer nada fora sinxelo", valora o xornalista.
Emprego o nós co desacougo de saber que non son a única avelaíña hiperprodutora. Estou cansa e absorbida, pero non tanto como para non ver que somos unha colonia, e moito menos me sinto especial. Esgazamos as ás unhas contra as outras e perdemos po, brillo, enerxía e vida, tratando de entrar polo burato da multifunción individualista sen poder aspirar sequera á perfección harmónica do enxame. Exhaustas contra os vidros e as luces. Acusadas do mal agoiro do que somos vítimas.
