Quedei gratamente sorprendido coa última película de Adam McKay Don’t Look Up, unha sátira descarnada da sociedade norteamericana (e por extensión da occidental), facilmente manipulábel. Coas inevitábeis elipses e reducionismos, McKay atrévese a facerlle a proba do algodón a todos os estamentos do poder: dende unha presidenta (Meryl Streep) unicamente preocupada pola rendibilidade electoral das súas decisións, uns medios de comunicación banais, só interesados en manter a audiencia nun marco acrítico e superficial, ata un mundo do espectáculo vulgar e endeusado, un exército corrupto e o omnipresente control social das tecnolóxicas, auténticos brazos executores do poder invisíbel.
O cineasta norteamericano, de esquerdas e seguidor de Bernie Sanders, asáñase de forma irreverente co establihsment do Partido Demócrata (a presidenta na ficción é un clon de Hillary Clinton), estreitamente vinculado coas grandes tecnolóxicas, onde un iluminado Isherwellun (unha síntese de Gates, Zuckerberg, Musk e Bezzos) dirixe, entre bastidores, os pasos da Casa Branca e do exército. O argumento é simple: un par de científicos de segundo nivel (Di Caprio e Lawrence) descobren que un cometa se vai estrelar contra o planeta e queren buscar unha solución cooperativa. Pero esa verdade non resulta oportuna para o establishment. Á presidenta venlle mal polo delicado momento electoral; os medios mainstream, afeitos ao mundo da intranscendencia e o “bo rollo”, non queren perder a audiencia cun par de lunáticos dunha universidade descoñecida; o exército está máis interesado en Oriente Próximo, ao mundo científico oficial resúltalle incómodo e as tecnolóxicas teñen unha visión diferente da realidade: o cometa máis que un perigo certo para a humanidade é unha oportunidade para quedarse cos seus minerais estratéxicos.
Cal é a consecuencia deste enorme conflito de intereses? Simple: non mires ao ceo, así ao non identificar o problema este deixa de existir.
Unha comedia satírica e divertida, histriónica nalgúns momentos, que non descoida a metáfora intelixente dun poder corrupto que vive á marxe da realidade. Non só retrata fielmente os trazos característicos da mediocridade do poder político e a superficialidade dos medios banalizando a información inconveniente, senón que se atreve a desvelar a existencia dunhas elites exclusivas que desprezan a humanidade e que sempre se gardan unha baza para a súa supervivencia sen importarlles o máis mínimo as consecuencias dos seus actos.
En definitiva, ninguén vai ter demasiados problemas en identificar o cometa cos grandes problemas cos que ten que lidar a maioría da xente e non morrer no intento: as razóns ocultas da insufríbel carestía da enerxía; as idas e voltas do mundo científico oficial dicindo unha cousa ao principio e outra ao final; uns medios de comunicación máis interesados na difamación do contrario, no escándalo e na vulgar controversia que na información veraz; e unhas empresas tecnolóxicas controladas por unhas elites empeñadas en manter á maioría social nun estado de permanente cretinismo para que non malogre os seus sinistros designios. Recomendábel.
