O pozo negro da CRTVG

Na política do Estado español, como na de calquera Estado, prodúcense situacións rechamantes. Unha desas situacións, sen dúbida, é que para unha parte do espectro político, e sempre e cando sexa de boquilla, a Constitución vén sendo algo así como verdade revelada, na que hai que acreditar como acto de fe. De feito, vendo falar do asunto a algún político do PP, mesmo teño pensado se non haberá algún tipo de perversión íntima –moi respectable, por certo, porque cadaquén déitase con quen quere– detrás de tanto amor por unha norma xurídica, que iso é unha Constitución. Acontece, con todo, que cando se trata de respectar o que di a Constitución –e velaí o paradoxal do asunto–, o amor comeza e termina na boquilla, ou máis ben na bocaza, os presuntos namorados quitan do garaxe a apisoadora e pasan por enriba de todo, e particularmente por enriba das liberdades individuais. Aí está, por falar de algo actual, a Lei de Seguridade Cidadá, versión catro punto cero da gandula, alcume de guerra da Lei de represión de vagos e maleantes, parida na ditadura de Primo de Rivera e mellorada e posta ao día no franquismo. Os nosos gobernantes progres actuais ían derrogala, pero parece que a cousa vai ser serodia, ou non vai ser. E aí está tamén, aquí na Galiza, o que estamos a vivir a respecto da radiotelevisión pública galega. Control A aterraxe de Feijóo na capital do imperio resulta sumamente indicativa a respecto do modelo ideal de relación do partido único cos medios de comunicación. Dito modelo é o que se vén desenvolvendo en Galiza desde tempos de Fraga, pai da Lei de prensa e imprenta de 1966: control ríxido dos medios audiovisuais públicos, cartos a esgalla para a prensa de sempre, perante convenios, nada de concorrencias competitivas, e catro patacos para medios novos, alternativos ou disidentes. E a partir de tan coidado deseño estratéxico, a vivir que son dous días. Pero Madrid é sitio distinto, hai demasiados medios para controlalos todos, e hai xente para todo. Por iso foi cruzar Castela e o que aquí eran ponderacións de home de Estado tornaron en miserias intelectuais ou meras manifestacións de ignorancia. A situación dos medios públicos galegos esixe comezar de cero e producir unha comunicación axustada á realidade social A liberdade de expresión e a liberdade de información, como é ben sabido, son piares básicos das sociedades democráticas. A titularidade pública dos medios de comunicación audiovisual, radio e televisión, así como a súa configuración como servizos públicos, tiveron a súa razón de ser na escaseza do espectro radioeléctrico, na limitación técnica das posibilidades de transmisión perante ondas hertzianas. As televisións autonómicas xurdiron no Estado español, precisamente naquela época de escaseza técnica, como concesións administrativas dunha terceira canle de titularidade estatal outorgadas ás Comunidades Autónomas. Porén, a día de hoxe, aquela escaseza non existe pola dixitalización das telecomunicacións, co cal xa non constitúe unha xustificación válida para a existencia de medios públicos. A única xustificación actualmente válida desa existencia, xa que logo, e coa vituperada Constitución na man, é que os mesmos operen como verdadeiras canles para as liberdades de expresión e información. E, postos a pedir, que no caso dunha radio ou dunha televisión pública autonómica as súas programacións se dediquen prioritariamente a fomentar a cultura e a lingua propias, é dicir, que non se entreguen á exaltación da canción lixeira ou ao bilingüismo harmónico. Para entendernos: xusto o oposto á executoria da radio e da televisión pública galegas. Servizo público A actual situación de conflito nas mesmas ten perfil laboral. Pero o problema vai moito máis aló de purgas e de desterros. A situación dos medios audiovisuais públicos galegos esixe comezar de cero, porque é preciso producir unha comunicación pública axustada á realidade social actual e orientada ao futuro, que fomente o debate público, que abandone a denigración cultural do país e a zafiedade e que se centre en formar e informar con obxectividade. Unha radio e unha televisión públicas, en definitiva, que deixen de ser instrumentos ao servizo do caciquismo e pasen a ser instrumentos a servizo da cidadanía, que para iso é quen paga. Non parece que a estas alturas poidamos esperar mellora algunha no sentido exposto mentres non muden as tornas políticas. O inmobilismo é consubstancial á concepción viciosa e dexenerada do poder, que lle imos facer. Por parte da cidadanía, resta agardar, mais por parte dos traballadores e traballadoras da radio e da televisión públicas non se debería deixar de loitar.