O experto forense Aitor Curiel, que elaborou un informe sobre a morte de Déborah Fernández Cervera a pedimento da súa familia, ratificouse nas súas conclusións: a moza viguesa morreu por sufocación, non houbo unha morte súbita natural.
Así o trasladou esta quinta feira na súa declaración por videoconferencia ante a xuíza de instrución número 2 de Tui, que investiga a desaparición e morte da moza, cuxo cadáver apareceu en maio de 2002 nunha cuneta do Rosal, a 40 quilómetros da súa casa, espida e rodeada de pistas falsas.
O avogado da familia de Déborah, Ramón Amoedo, explicou que o experto que se ratificou no seu informe e respondeu a todas as preguntas das partes, detallando porqué chegou a esa conclusión e os signos que o levaron a aseverar que o falecemento da moza ten unha "etioloxía homicida".
A familia e o seu representante legal lamentaron que, máis de 20 anos despois do ocorrido, "aínda" se cuestione a natureza da morte da moza, cando os indicios que se coñecen apuntan a que o seu corpo foi lavado, conservado durante varios días nun lugar frío e a resgardo da fauna cadavérica, e que o seme atopado no seu interior foi introducido postmortem.
Respecto diso, Ramón Amoedo cualificou de "sorprendente" que a Fiscalía, e mesmo a defensa, tentasen desacreditar as conclusións de Curiel, porque se supoñen que "deben ter interese en esclarecer o que pasou con Déborah". Tamén lembrou que a propia autopsia descartou que a vítima tivese ningún problema de saúde que puidese desembocar nunha morte natural.
“Paus na roda”
Nese sentido, o letrado censurou que o Ministerio Público non deixou de pór "paus na roda" e parece empeñado "en lavar conciencias" tras unha instrución chea de "neglixencias".
"Non cabe dúbida de que Déborah morreu, transportouse voando ao Rosal, alí espiuse e veu seme voando a introducirse no seu corpo. É a explicación que alguén quere que exista ao final", ironizou.
Con todo, recoñeceu que a declaración do perito desta quinta feira non suporá cambios significativos no proceso, e non espera un cambio de actitude na Fiscalía.
Nese sentido, volveu insistir en que a Fiscalía debe pedir o arquivo e sobresemento provisional, porque se está convencida de que non houbo un homicidio, "están a gastarse recursos e medios públicos" nunha instrución "por un delito que non existe", ademais de causar prexuízos a unha persoa, o ex mozo da rapaza, Pablo P.S.L., único investigado no procedemento.
O avogado lembrou que xa hai anos existen informes policiais onde os investigadores apuntan "a X" pola súa relación coa desaparición e morte de Déborah Fernández, "e non se fixo nada".
Mesmo, lembrou, "tivo que ser a Audiencia, a tres meses de que prescribisen os feitos, a que ordenou que se chamará a declarar o único investigado".
Amoedo non quixo pronunciarse sobre os argumentos da Fiscalía para manter a súa posición: "Que o expliquen eles. Durante os últimos catro anos non propuxeron nada, só se dedicaron a pór paus na roda".
“Que xulgue a opinión pública”
Cuestionado sobre se a declaración desta quinta feira pode supor un punto de inflexión, e encarar o proceso cara a un auto de apertura de xuízo, o letrado recalcou que non ten "ningunha esperanza" de que decorra ese xuízo.
Segundo lembrou, a Audiencia provincial xa rexeitou que se iniciase a tramitación do procedemento pola lei de tribunal de xurado, argumentando que quedaban dilixencias por practicar.
"Eu son absolutamente claro coa familia, e sigo dicíndoo, non sei que facemos aquí", aseverou, e engadiu que se está "dando voltas" a diversas cuestións, como a análise do disco duro ou do teléfono móbil, e parece que "alguén quere alongar isto até que nos aburramos".
Así, proclamou que el xa está "aburrido" e a familia "até as orellas", por iso insistiu en que, se o Ministerio Público non ve etioloxía homicida, debe pedir o arquivo.
A partir dese momento, explicou, o sumario farase "público" e será "a opinión pública a que ditamine a que conclusión chega". "Non é unha ameaza nin unha ‘fanfarronada’, non estou a ameazar ninguén", matizou, pero advertiu de que, se se coñece o sumario (miles de folios en 16 tomos), a sociedade poderá comprobar que "un guión de Torrente queda curto", porque a instrución foi "unha broma desde o primeiro momento", con "neglixencias, omisións e fallos".
