Feixoo ou a entelequia do compost

Que duro é Madrid no verán. As temperaturas, e máis agora con cambio climático e en plena campaña de corta de árbores, tornan insoportables. Quizais por iso saíron a saudar Feixoo e compañía o outro día vestidos de branco, cal cuadrilla pija camiño dunha rave eivisenca. Todos de branco purísimo salvo a femme fatale, que ía de vermello por fóra e de azul nacional en espírito, coma sempre. O certo é que cada vez que tocan eleccións os días seguintes son cansinos a nivel mediático. Os contendentes falan, os xornalistas opinan, e agora que temos un sistema público e descentralizado de opinión, o que antes se dicía no ámbito persoal ou familiar expándese polas redes. Desta volta o espectáculo está resultando especialmente interesante, dados os imprevistos resultados electorais. Os bloques políticos e mediáticos están ben definidos, o cal non aporta gran cousa en termos de novidade. Mais o que resulta ser espectacular, dantescamente espectacular, é a propia postura do partido que gañou as eleccións perdéndoas. Campaña 'mariana' En canto Feixoo se foi para Madrid, algún xenio autóctono, deses que pensan que o seu nivel de coñecementos enciclopédicos e de sentido común está por enriba do resto da humanidade, apurou para augurarlle os máis grandes éxitos e para vaticinar a case inmediata derrota de "perro" Sánchez. Mesmo se publicou algunha monumental haxiografía sobre o suxeito, obxectivamente expositiva das súas virtudes, non suficientemente difundidas entre nós polo xornal único e a televisión única. Os primeiros meses na capital parecían confirmar o acerto destes vaticinios. E xa non digamos cando chegaron as eleccións de maio, momento no que os pitonisos aduladores, seguramente, incharon o papo e se felicitaron a si mesmos. A campaña de Feixoo foi de non facer, de agardar, sobre todo despois do debate atestado de mentiras Porén, o asunto torceuse cando lle tocou a Sánchez xogarse o seu. En canto Feixoo chegou a Madrid dixo Antón Losada, e hai que recoñecerlle o acerto, que era coma se retornase Mariano. Tal cal. No seu momento xa nos agasallara a todos Mariano con aquilo de que ás veces a mellor decisión é non tomar unha decisión, o cal en si mesmo é unha decisión. Pois iso. A campaña de Feixoo foi de non facer, de agardar, sobre todo despois do famoso debate atestado de mentiras, ou inexactitudes de teletipo, ou como queiran chamarlles. Foi a campaña mariana, trasunto electoral do ano mariano: sentarse e agardar. Parabéns. Saíulle redonda. O problema, penso eu, radicou en partir da base de que a xente é en xeral imbécil. En época de campaña mariana pasiva, o Partido Popular tivo que roer a Vox. Non falemos do fondo ideolóxico dese partido, que tampouco é cousa de provocar o vómito. Pero quedándonos nas paridas desta xente, soubemos en vésperas das xerais que fixeron concellerías de caza ou de touradas en concellos nos que gobernan, ou que censuraron películas de Disney para que as nosas nenas non se fagan lesbianas, ou que se duplicaron os soldos, ou –o que é verdadeiramente grave– que se apartaron, con escaralle incluído, da foto na protesta por un asasinato machista. Eses son os socios de Feixoo. Unha tropa sen vergoña E sendo eses os socios, en aplicación da política mariana, o mellor que pode facer Feixoo é mercar un composteiro, verter no mesmo o detrito ideolóxico propio e asociado, e agardar sen facer nada a que seque. Sabido é que se sae ben, o compost non cheira, pero como saia mal, non hai quen pare. E pinta mal, certamente. Pinta mal para o propio interesado, ao que xa na noite da vitoriosa derrota lle lembraron a berro vivo a Txapote e á lideresa. Pero peor pinta aínda para a sociedade española, que corre o risco de ser gobernada por unha tropa que ten a pouca vergoña de dicir que defende a Constitución, ao mesmo tempo que expón preventivamente que pode haber fraude electoral, ou que nos perfora o cerebro coa matraca de que ten que gobernar a lista máis votada, ou que abre a veda para atraer tránsfugas, práctica, como se sabe, inédita na Galiza. Case sería mellor que Feixoo e compañía non fosen tan agresivos e que chamasen a Carles Puigdemont. Total, todos son xente de dereitas, irmáns nesa visión palurda de que o importante é que non lles movan os marcos da finca, e non o benestar dos moradores da finca. Se a ETA se reencarnou hai uns anos en movemento de liberación vasco dun día para outro, ou se Marcial pasou de narcotraficante a mero extraperlista, tampouco parece tan complicado que o exiliado mude no garante peludo da unidade de España. Todo é posible, señor Feixoo, pero hai que moverse.