O baixo malladora de Antón Díaz

Na antítese do concepto de morriña está o bravú, escribiu Miguel Anxo Murado. Afirmación que se vira música e músculo nos dedos prodixiosos de Antón Díaz, pedra angular deste conto todo. Catro semanas de clases co mestre Tito Calviño, famoso vocalista, nunha academia dos Castros (A Coruña). Eis toda a formación musical regrada que recibiu. E non porque non quixese aprender máis, senón porque un proxecto emerxente reclamaba por enteiro a súa enerxía: Os Papaqueixos. Dado o limitado dos seus coñecementos e a amplitude da súa intelixencia musical, non lle quedou máis remedio que desenvolver unha técnica propia. Estilo único que o define. En calquera contexto, conforme soan os primeiros compases, sabemos que está a tocar o baixo: Antón Díaz. Diante das longas e pesadas pulsacións destas graves tesituras, o baixo de Antón produce un frenesí de notas sen acougo, con diálogo constante de octavas (marca da casa). E, precisamente grazas a esta rapidez, acada a solidez harmónica que se lle demanda, nun baixo que é, ao tempo, ritmo e contrapunto melódico do instrumento solista. Xa sei que ningún crítico musical ten teorizado -aínda- sobre tal técnica. E debería, porque esta textura sonora constitúe un dos maiores patrimonios do bravú (e da música galega contemporánea). Ao principio (1993) foron os Papaqueixos, conxunto marabilla ou o caos organizado. Un lote de rapaces medidos nun curruncho mínimo da Agra do Orzán. Cando entrabas no ensaio -alén do golpe de calor- sentías que ías ser fagocitado por ese magma sonoro. Moito non duraron, mais deixaron un disco para a historia: A lóxica aplastante do comité de propaganda. O clamor popular elevou algúns dos hits que contén a categoría de himnos. Velaí o “Teknotrafikante”, máis coñecido como “Farlopa para a tropa”, ou “Sito Miñanco, preso político”. Canción protesta contra as hipócritas alianzas que o poder político e económico teceu co mundo do narcotráfico. Relacións que os grandes medios ( eses que, por certo, sempre ignoraron os Papaqueixos) nunca quixeron contar. A enxurrada de notas do baixo malladora fecundou deseguido á Turma Angologalaica, Tres Trebóns, Banda Fura Fura, Cañita Brava, Ondas Martenot, O Puto Coro do Exército Froilanista…E, nomeadamente, con Fran Amil e Aarón Bouzón: os Ulträqäns -ritmo, melodía e velocidade- ou a sublimación do efecto papaqueixo. O seu talento desenfreado transmítese directamente do instrumento á acción. As propostas máis xeniais adoitan ficar esquecidas na barra cando se acaban as cañas. Antón traspasa sistematicamente tal fronteira. Culmina todos os proxectos que emprende. Aínda que no aplauso final case ninguén saiba que todo saíu da súa cabeciña Estou a falar de Ondas Martenot, grupo creado sobre as músicas que lle prestaban a Lois Pereiro; da coordinación de 120 capadores, disco dun lote de grupos en homenaxe aos Diplomáticos; ou o concerto homenaxe-reactivación dos míticos Radio Océano. Dende hai anos, coa orquestra Xangai, téñoo a carón no palco. Baixa o amplificador! de cando en vez bótolle este berro. Un xeito after-punk de lle dicir: Grazas meu amigo. Canta fortuna poder cantar a carón do teu talento! Medre o bravú!