Difícil..., dificílimo

Si, é realmente difícil, moito difícil, colocar os rótulos correspondentes en teatros ou auditorios dependentes de concellos e/ou deputacións que indiquen: SAÍDA. É moito difícil completar a corrección do nomenclátor urbano para que deixen de figurar nel aberracións como "Avenida de Arteijo" ou "Avenida de Finisterre". É un soño inalcanzábel esperar que nun edificio oficial da Xunta alguén se digne escreber: "Por favor, cerren a porta”, no canto do displicente "Cierra la puerta". É quimérico solicitar dos poderes públicos galegos –40 anos despois de promulgada a Lei de Normalización Lingüística– que se obrigue o cumprimento básico do respeito á toponimia nacional: Sanxenxo (ou San Xenxo), A Toxa. Por esa razón, a REAL CACADEMIA ESPAÑOLA é quen de denigrar non só a lingua galega senón a mínima legalidade que a protexe e, por aquí, de prescreber como debemos chamarnos no idioma indiscutíbel, o español, dando carta de natureza lícita ao que é a marca a ferro das bestas, o topónimo barbarizado (esta institución xa o fixo, hai 25 anos, co topónimo A Coruña, mesmo após o estabelecemento por lei do nome da provincia: lei do Estado 3/1998). Ao seu abeiro, tamén a TVE alecciona sobre o uso de "La Toja", por se non abondase coa benzón do foro ultraespañolista que na illa se celebra. A lingua galega non fai parte do temario político destas eleccións Galego e eleicións municipais A lingua galega non fai parte do temario político destas eleicións. Así de simples. Nas forzas políticas de ámbito estatal e obediencia española, a lingua "ni está ni se le espera", que diría Sabino Fernández Campo. No nacionalismo galego? Advirto decontado que todo o que dixer ou valorar sobre o mesmo implica pola miña parte obvia autocrítica. Que acontece? Se se relega a cuestión do galego á epígrafe "Identidade" (caixón de xastre onde cabe de todo e nada compromete); se se considera que, nestes comicios, non "toca" falar de lingua (para alén de cumprir o ritual do 17 de Maio), porque o que "toca" é falar de bairros, de urbanismo, de idílicas cidades e vilas...; se seguimos a aturar o comportamento absolutamente denigrante para co galego de programas da TVG –sociedade pública que pagamos todos–, para alén da inclemente españolización da súa información; se tanto nos ten pagar directamente a exclusión pura e dura do galego no patrocinio-subvención de filmes como Fatum, por parte da TVG e do Igape, onde brilla pola súa ausencia total a lingua galega (ou a versión galega do filme), afondando a torpe e malévola idea de que na Coruña (cidade-plató do mesmo) non se fala galego; se non hai nen sequer a memoria do que custou o respeito ao nome da cidade e a súa legalización, após 23 anos de agresiva política municipal, sob a alcaldía de Francisco Vázquez...; se todo isto se exclúe das "cousas de comer", a conformidade coa situación actual e o correspondente conformismo político están servidos. Daremos a impresión de que nos abondan as burbullas-porcións de actividade cultural, en franca inferioridade verbo da cultura española e a anglo-norteamericana. Daremos por bons os cupos que na posguerra concedían racións tasadas de alimentos básicos. Satisfarémonos, en fin, coa pequenez e a domesticidade domesticada que se nos outorga: contraste do indiscutido español, nunca oposición. "En cantidad suficiente" Fíxome sorrir a indicación dunha pomada: "Dosis: en cantidad suficiente". Analogamente, cal é a "cantidade suficiente" de galego? A que temos? É admisíbel que o conselleiro de Educación se gabe da "incorporación do galego ás novas linguaxes dixitais", mentres no ensino que el dirixe o galego está PROSCRITO de varias materias, directamente prohibido? En galego, aquí e agora Eis o lema que nos convocou, sob a convocatoria da plataforma Queremos Galego, neste 17 de Maio. Con toda a exactitude: precisamos o galego aquí e agora, para toda a sociedade galega –sexa un ou outro o idioma ambiental–, en todas as funcións, en todos os ámbitos, con todos os interlocutores, como o signo unitivo e democrático máis potente que posuímos e que nos identifica como o que somos: galegas e galegos. A pergunta non é onde o galego xa está, senón onde (oceanicamente) o galego non está, pudendo e debendo estar, existir. De por parte, cando a doenza é grave, o sensato e urxente será atender o paciente, non confiar a súa curación a vestilo coas mellores galas da parentela. En palabras do mestre Carvalho Calero, para o galego viver, ha de sobreviver. Para o galego ser membro de pleno dereito e vida da comunidade lusófona, ha de existir como lingua enteira no seu territorio e na súa sociedade. Non outra cousa é a normalización.