—Foi moitas veces campioa de lanzamento de xavelina, por que elixiu esta disciplina?
Non elixín nada. Con doce anos, estaba no patio do instituto cando veu a xunto miña a que é agora a miña mellor amiga e díxome “perdoa, necesitamos unha persoa grande e forte para os lanzamentos no equipo de atletismo, apúntaste?” E fun. Ao principio ía por ir e ao pouco tempo deixeino. Pero un día atopeime pola rúa o que era o meu adestrador e díxome que volvese, que podía facer algo de proveito comigo.
Empecei a adestrar de verdade en xaneiro e en marzo fixen a marca mínima para o Campionato de España de Lanzamento con Xavelina. En outubro dese mesmo ano, foi o Campionato de España en Lugo e quedei segunda. Ademais, ao ano seguinte quedei campioa de España con récord galego e fun ao Campionato do Mundo da miña categoría. Foi entón cando pensei “igual o meu adestrador si que tiña algo de razón”. Xa non é só talento, estaba destinada a lanzar xavelina.
—Por que segue no mesmo club despois de tanto tempo?
Son moito da miña casa, encántame A Pobra do Caramiñal. Tiven moitas ofertas ese ano que quedei campioa de España. Ofrecéronme praza no Fútbol Club Barcelona, que ten sección de atletismo; o Vilarreal, que tamén ten un equipo que se chama Praias de Castelló; o Valencia; e o Porto de Alacante. Son os mellores clubs de España e ofrecéronme moito diñeiro, e dixen que non porque o meu club é a miña casa.
Co paso dos anos, seguíronme ofrecendo iso, mais son adestradora das crianzas do club e quero darlles ese exemplo de que non fai falta irse a un club grande ou a unha gran cidade para conseguir un gran resultado, e que nunha vila pequena tamén se poden conseguir grandes cousas. Agora o meu soño é ser olímpica, que é o que me falta. O meu soño é facelo desde aquí, no meu club de toda a vida, co meu adestrador de sempre.
—Que lle pasou nesta tempada 2023?
Un cúmulo de desgrazas, unhas detrás doutras. Comecei o 1 de xaneiro en Urxencias cunha sinusite, déronme antibióticos e estiven unhas semanas sen adestrar. Os antibióticos sentáronme mal e perdín todo xaneiro. En febreiro empecei a adestrar pouco a pouco, e en marzo xa estaba adestrando normal, mais un día tropecei e caín co pescozo. Ao día seguinte fixen un xesto brusco e fastidiei o ombro e estiven coa rehabilitación até xuño.
Durante ese proceso puxéronme unha soleta no pé que non era adecuada para min e provocoume unha fascite plantar. Estiven arrastrándoa até agosto, facendo exercicios de fortalecemento. En setembro, a principio de tempada, torcín o pé, fixen un esguice que case rompo o nocello. Outra vez a rehabilitación, até a primeira semana de decembro.
—Tiña en mente París 2024, mudaron os seus obxectivos?
Non, eu sigo pensando o mesmo e estou adestrando para iso, pouco a pouco. Espero, agora en xaneiro, poder volver adestrar practicamente normal. A primeira competición, e na que me vou centrar, é o Campionato de España de Inverno, que é a finais de febreiro. Porque prefiro poñerme obxectivos a
curto prazo.
—Cando as cousas saen mal nunca se rende, só cambia de plan. Como o fai?
Estiven dez anos conseguindo todo o que me propoñía e négome a renderme porque as cousas saian mal. O meu obxectivo e o meu soño é ser olímpica, e non me vou ir deste mundo sen selo.
Unha atleta con moita paixón e dedicación por igual
Lidia Parada é unha atleta galega de 29 anos que compite na modalidade de lanzamento de xavelina, é unha referente a nivel estatal. Comezou a ter éxito neste deporte aos 16 anos, xa desde entón compite co club Asociación de Atletismo e Deportes do Barbanza, que ten a súa sede na Pobra do Caramiñal. Foi catro veces campioa de España en categoría absoluta e outras seis en categorías inferiores. Tamén participou en competicións internacionais.
No ano 2021, sufriu unha lesión no talón de Aquiles que a apartou dos Xogos Olímpicos de Tokio. O ano pasado, tras recuperarse da lesión, volveu á competición e conseguiu a prata no Campionato de España 2022.
