Eu levaba un par de décadas sen visitar as illas Cíes de xeito autónomo (agás unha vista institucional, que aquí non conta). Foi no último día de setembro, de xeito que a arribazón de turistas estaba xa no declíneo e a frecuencia de viaxes fora reducida. En chegando ao embarcadoiro, as guías tomaron todas elas a dirección sur, o que aproveitei eu para tomar o camiño oposto, cara ao observatorio de aves mariñas. Foi unha boa decisión, pois apenas si fun atopando xente no camiño, o que contribuíu a mellorar a calidade do meu paseo, que se pretendía de observación reflexiva.
A mediodía estaba empoleirado no Alto do Príncipe, que é lugar para observar a caída dos cantís a pico e para imaxinar que alén mar, todo dereito, se atopa Nova York, cidade tantas veces soñada. Nos rochedos baten as ondas que van deseñando ideogramas de escuma, que só os mariñeiros de baixura e algúns poetas son quen de interpretar: ese rizo duplo significa que alí hai unha furna, o bater forte naquel espazo entre dúas rochas fala de que alí viven esponxas e mexóns de vida pendurada, aquel cerco arredor daquelas penas indica a presenza de percebes, e a distancia entre frontes de escuma sinala a intensidade diferencial da resaca.
Consonte ía camiñado fun descubrindo algo que está a ollos vista: a maioría das árbores son acacias e eucaliptos. Son estas especies invasoras as que os xestores do parque teñen intención de ir eliminado progresivamente, aínda que non se saiba a que ritmo nin a substitución conseguinte. O que máis chamou a miña atención foi a abundancia de lagartas (vería máis dun cento sen eu procuralas) e tamén de bolboretas (das que crin distinguir media ducia de especies).
Paseando escoitei o silencio na Enseada de Chancelas, un silencio como levaba anos sen percibir. Cando un paporroibo veu rachar ese nirvana, mais co seu voo sinusoidal que co seu chilreo, dinme de conta de algo que para os máis será evidente, na necesidade de pensar doutro xeito e mudar a intensidade do noso ruído.
