Eu viña no tren lendo Crematorio, a novela de Rafael Chirbes que describe a sociedade valenciana do boom da construción desaforada. Un clásico desolador, brillante e atemporal. As 13:52, cando en Madrid mudaba de estacións, chegou unha mensaxe anunciando a morte de Sly. Coma unha daga. Poucos días antes nun encontro casual na rúa, tendéranos sen cerimonias o seu informe médico anunciando unha neoplasia con metástases.
No día seguinte ao seu pasamento, no Crematorio de Pereiró xuntouse unha multitude de operarios, artistas, grafiteiros, músicos, familiares, amigos e coñecidos. Centenares de persoas dándolle unha despedida sentida.
Para os que o coñeceron era un referente. Hai quen o chegou a definir coma "un home que viña do futuro". Para os que non, chegue con dicir que co seu carácter pausado e reflexivo, coa súa actitude diante da vida e nos últimos días tamén diante da morte, conseguiu amalgamar vontades, tender pontes entre varias tendencias culturais, discutir instruíndo, respectar discrepando. Sly foi, para o underground de Vigo, algo tan necesario como un aglutinador, como alguén que traballando de operario da automoción foi quen de se converter nun referente cultural e vital.
Eu nunca estivera nun tanatorio/crematorio, mais foi aí, precisamente cando soaba a música que o finado escollera, cando a sala de dó non daba para acoller os centos de persoas que alí acudiran, cando entendín o concepto de brotherhood, de irmandade, de partillar a dor e ser solidarios no agarimo dos que, por razóns de proximidade (e tamén de sensibilidade), sofren máis nas despedidas.
As cinzas foron deitadas ao mar no día seguinte (esa data peculiar do 22/2/22). Foi momento de grande emoción ver como a súa compañeira entraba no mar coma unha nereida, soñando, con razón ou sen ela, que por mor da dinámica oceánica, unhas partículas do corpo amado tocarán as costas de México e quen sabe se algún día do Xapón. Que as ondas vaian e veñan co seu aquel cíclico e pausado!
