Esta semana volvémonos atopar os tres xornalistas que asinamos esta páxina en Donosti. Foi un novo Galeusca presencial, nunha semana chea de actos para conmemorar os vinte anos de Berria e a substitución na dirección do xornal. De Martxelo a Amagoia Mujika.
Non teño ningunha dúbida de que Berria, da man de Amagoia, seguirá sendo o magnífico diario que é e que afrontará con seguridade os novos retos que veñen.
Dixen e repetín moitas veces que por ambición, rigor, presentación, calidade, Berria é hoxe un dos mellores diarios de Europa. E que demostrou que o número de falantes dunha lingua non é ningún obstáculo para facer xornalismo de grandísimo nivel. E estou seguro que iso vai seguir sendo así. Os grandes diarios nunca dependen dunha soa persoa.
Pero, dito isto, que queren que lles diga? A min vaime custar non ter a Martxelo enviando mensaxes ou chamando en calquera momento para preguntar isto ou aquilo.
Martxelo é un símbolo da liberdade de expresión e da persecución política da prensa e do pobo vasco
Como todos imos cargándonos de anos, xa chega un momento en que seleccionamos ben de quen aprendemos na vida, na profesión. E para min, Martxelo Otamendi foi un piar fundamental. Nas dúas cousas. Compartimos días dunha ilusión enorme e días dunha decepción inmensa. Sobre Euskal Herria e os Països Cataláns. Sobre o mundo. Sobre a marcha desta profesión que nos gusta como poucas cousas máis.
Martxelo, iso sábeno todos os lectores, é un símbolo da liberdade de expresión e da persecución política da prensa e do pobo vasco. Iso faino un xigante. Pero Martxelo é moito máis.
Ao seu lado aprendín moitas cousas, pero sobre todo a honradez, a ambición e a alegría. Lembro as conversas que sostiñamos aquela terríbel mañá dos atentados de Al Qaeda en Madrid e a súa brutal honradez á hora de analizar o que estaba a pasar. Recordo, divertido, as veces que me explicou aquilo de enviar un xornalista de Berria aos Xogos Olímpicos e reclamarlle que sentase na primeira fila e preguntase antes que ninguén. Esa ambición de ser un diario grande como calquera outro dos grandes. E teño na súa alegría permanente un espello no que mirarme. Sempre falando a esa velocidade dobre que usa, sempre rebaixando a tensión, sempre coa broma a punto.
Martxelo Otamendi deixa ao pobo vasco un diario libre, que el contribuíu como o que máis a crear. Espero que agora o goce como lector durante moitos anos.
