Teño a cociña ateigada de pequenos bolos do pote. Son días de caldo e poesía.
Percorro bibliotecas acompañada de sons e sensacións para descubrir coa rapazada en que momento nace e se fai un poeta, unha poeta
Imaxinamos xuntos, sentamos nunha pedra fría, para escoitar o canto dos paxaros, o murmurio das follas, a choiva ,o fume da cociña de leña, o recendo do caldo na pota e máis…sempre máis.
A esa idade eu descubrín a Rosalía.
Ía á escola nun autobús cun condutor que nos facía escachar de risa co seu xeito de falar.
Ataviados co noso uniforme e os zapatos Bergantiños, a bruma de Montevideo clareábase, co seu “Nenos pasando u fondo que hai lujar”.
O cinto de seguridade era a man da túa nai nas costas. Procuraba sempre quedar contra diante , para observar as mans que se movían entre a panca do cambio, o expendedor de boletos e o botón da radio.
A tormenta electrostática rompía cando o locutor que anunciaba “La Voz de España” decía un nome. Podían soar pasodobres e sevillanas, e o barullo era permitido a bordo, pero había un momento no que a súa man se alzaba e todos calabamos.
O autobús enchíase cunha canción que lle mollaba os ollos, tanto que só así rompía a rutina de acenos e viamos as súas mans secar cun pano da man enorme, as meixelas
Tantas veces escoitamos a cantiga que o día da súa xubilación cantámoslle entre todos “Adeus ríos adeus fontes, adeus regatos pequenos”.
Como saber aquel día que hoxe son eu quen canto e choro, mentres os pequechos ao meu carón celebran a Rosalía.
