O atentado terrorista do 1 de setembro de 2001 provocou nos EUA a reafirmación do seu liderado a nivel mundial contra o que denominaron “eixo do mal”. Sesenta eminentes intelectuais americanos dirixidos por M. Waltzer subscriben un manifesto a favor da “guerra xusta”, contra o “eixo do mal”. É xusto e xustificábel ir contra o terrorismo, representado sempre como contrario aos valores do mundo occidental, contra a liberdade, a democracia, os dereitos humanos e a economía de mercado.
Xustifican o uso da forza sen límite moral ou xurídico en nome do “fundamentalismo humanitario” (D. Zolo). Cae o pluralismo westfaliano, de non intervención na soberanía nacional, nos asuntos internos doutros países, fronte ao mundo globalizado baixo a responsabilidade dunha potencia hexemónica: EUA.
A guerra é a defensa dos valores universais da humanidade fronte ao pluralismo. É a guerra unilateral das forzas do ben contra os que negan valores e intereses occidentais liderados polos EUA. A viaxe de Biden a Ucraína esta mesma semana quere probar este liderado. A disolución da Unión Soviética en 1991 contribúe a este protagonismo americano. Esta estratexia chámase “guerra global”.
A guerra de Ucraína é local, mais o seu alcance xa é global, ten consecuencias no mundo global. É unha guerra de desgaste contra os desexos imperiais de Putin, resultado da ruptura dos acordos de 1945 na Carta de Nacións Unidas e da creación da Corte Internacional de Xustiza da Haia, que no art. 2 obriga todos os Estados a resolver os conflitos por medios pacíficos.
Hoxe, a escalada armamentística vai desde os tanques Leopard até pedir avións de combate, mísiles de longo alcance, buques de guerra, submarinos... Axuda necesaria e comprensíbel para Ucraína, mais este militarismo significa a corresponsabilidade dos países que as proporcionan na destrución e morte de miles de cidadáns e consecuencias imprevisíbeis nun futuro próximo.
Quen gaña nesta guerra? Os EUA, que debilitan a Rusia, gaña a industria armamentística, aumenta o gasto militar na UE e increméntase o balance positivo das enerxéticas dos Estados Unidos.
Como di Habermas, “é necesario presionar para iniciar negociacións que alcancen un desenlace negociado e sostíbel”.
