Pregunteime moitas veces cantos dos millóns de traballadores de todo o mundo estarán satisfeitos coa súa profesión. Evidentemente, non me refiro á súa situación laboral: o soldo, o horario, o ambiente de traballo, o comportamento dos responsábeis... Son consciente de que moitas veces a situación laboral condiciona a opinión que un traballador poida ter sobre a súa profesión.
Entenderase mellor con algúns exemplos. É difícil que un cirurxián que se dedica a facer operacións de corazón non senta unha gran alegría ao ver que unha persoa que estaba condenada á morte se non a operasen anda pola rúa con toda a normalidade. Un profesor da facultade de arquitectura sentirá unha alegría similar ao ver que aquel alumno intelixente e imaxinativo é hoxe en día unha referencia da arquitectura. E hai moitos exemplos similares. Así mesmo, imaxínome que será larga a lista das profesións que dificilmente motivan. Profesións necesarias, hei de admitir.
O xornalismo é unha desas profesións que crean moita motivación. Dáche a oportunidade de coñecer xente de todo tipo de mentalidade, maneira de actuar, coñecementos e orixe, e podes aprender moito de profesionais que son expertos no seu traballo ou de xente con experiencias vitais interesantes; en moitos casos, danche a coñecer realidades que até entón descoñecías, até o punto de axudarte a moldear a túa personalidade. Iso non ocorre en moitas profesións.
Cheguei ao xornalismo por mor dunha cadea de casualidades. Primeiro a ETB, e logo o xornal Egunkaria. Pasei de ter unha profesión motivadora, como é o ensino do euskara a adultos, a outra ocupación motivadora: o xornalismo.
Chegado o final da miña carreira profesional, é o momento de ser agradecido, e non o de permanecer inmóbil e calado. Agradecido cos compañeiros e compañeiras que me axudaron a ser mellor persoa e me ensinaron a profesión, cos membros dos consellos de administración que tiven, con todos os axentes e as institucións.
E especialmente convosco, os lectores.
