Hoxe é o meu aniversario. Será o primeiro sen a miña mai, a persoa coa que sempre me prestou tanto celebralo, moitas veces meses despois da data pola coincidencia do día cos meus traballos de cooperación coas compañeiras dos movementos feministas do Sur. Nunca para nós foi tarde.
Estes días pensaba que nacer é un verbo insuficiente, pois dá a entender que unha nace soa. E non é. Nacemos doutra persoa, nácennos. E esa persoa pode logo tornarse irrelevante, nociva ou conflitiva. Mais no meu caso foi todo o contrario. De feito, a razón para eu poder levar a vida que levo foi case en exclusiva ela. Por unha banda, pola enorme xenerosidade de, malia a preocupación que sen dúbida tivo que ser saber ou intuír as situacións nas que con bastante frecuencia me atopo, sempre acompañar e deixar facer, con orgullo e sen xuízos. Pola outra, porque a miña mai me ensinou a desconfiar dos papeis dados e a construír os afectos para alén deles. A "familia", unha casca baleira que non significa nada se non se constrúe dende o cariño.
Eu respecto moito as mulleres que paren e, sen que a min endexamais me interesase tal experiencia, valoro as súas rebeldías, tento observar con comprensión e sobre todo admiro aquelas que buscan relacións de xustiza para coas súas crianzas, tanto as que as trouxeron ao mundo co corpo coma as que non.
Da miña mai aprendín tamén a valorar que as mais son persoas: a miña era única e tocou moitas vidas, pero "mais" no sentido de mulleres que nos coidan, alentan e acompañan no privado e no público, podemos ter moitas. Irmás, compañeiras que non entenden de lazos de sangue, só de afecto. Con elas teño celebrado, dende que tiña 19 e case de xeito ininterrompido con algunhas excepcións forzosas, o meu aniversario. Sobre todo en Támil Nadu, mais tamén nas Filipinas. Celebrar a alegría da vida en compaña, as mans que se tenden e o traballo común fronte a todos os obstáculos, insultos, atrancos, violencias e desgastes.
Hoxe, no día do meu aniversario, celebro que non nacín soa, que nunca estiven soa mentres viviches e que sigo estando acompañada. Será por iso que a morte é tan desconcertante. Porque ninguén morre connosco e eu vivo xa non só coa ausencia, senón tamén coa pregunta constante e sen resposta de como estarás, mesmo se es aire ou árbore ou nada. Tan lonxe e ao tempo tan inmensamente preto. Nacendo xa sen ti cada ano, co afán sempre de que de ti, de min, nazan outras.
