Vivir é moito máis que sumar días no almanaque, máis que respirar e sinalar o paso das horas. É que o tempo non nos devore. Vivir é o diálogo coa memoria que lle dá significado a cada día que saudamos, que me sinala que hoxe é o día da Candeloria e me evoca o meu pai que me di que hoxe casan os paxariños, que medio inverno vai fóra e outro está por vir e que a Cadeloria ri ou chora. Meu pai ao me transmitir a historia converteume en comunidade que herda a celebración dos días.
Querer matar a morte provisional, máis letal que a definitiva, como afirmaches, LV, é vivir. Novoneyra un día díxoche que escribía o que lle sobraba; inhábil para a vida, o escriba sentado de Pilar Pallarés, transcrebe o que lle excede e, ti, afirmas o desexo de transcreber o que en ti vibra, o que escoitas, o que é. Velaí a túa “Poética da concreción”.
Vivir é tamén vivirte nos teus textos, gozar coas túas palabras, Villalta. A dificultade para encontrar os teus libros e os atrancos incomprensíbeis para a súa publicación non son doados de aceptar a estas alturas, no mes de febreiro, para que a comunidade que herda os días sinalados no almanaque te lea e dialogue contigo. Fronte a todo este delirio, abrazamos a chegada da antoloxía da túa poesía, Así vou eu, formando parte, publicada por Chan da Pólvora. Emociona ter nas mans este volume exquisito, en que as poetas Pilar Pallarés e Eva Veiga, as antólogas, nos ofrecen sesenta e sete poemas escolmados da túa obra, un por cada ano desde1957, ano do teu nacemento, até este de 2024. Velaí poemas de Música reservada, de Ruído, de Rota ao interior do ollo, de En concreto, de Papagaio, de As palabras ingrávidas e doutros poemas soltos, que non foron incluídos en poemarios; acompañan esta selección outros textos documentais que nos conectan cos outros lados da poesía, con outras contornas que a alimentan e coa túa concepción do mundo mesmo, que tamén es ti, o tema que te fai comunidade, como sinalaches: “unha preocupación polo devir da humanidade, unha maneira galega de ser humana, unha preocupación polo devir de ser galega”.
As palabras de Pilar Pallarés, “No reverso da mansedume”, ábrennos a porta e as de Eva Veiga, “A música do pensamento”, sinalan o camiño para que a túa palabra sexa lida e nos acompañe en tempos novos, coa esperanza, Luísa, de que haberá poesía en que salvarse.
Cando te leo non deixo de establecer un diálogo con Tempo fósil de Pilar Pallarés, con Territorio da desaparición de Miguel Anxo Fernán Vello, con Estremas e A desvértebra de Ana Romaní, con Silencio percutido de Eva Veiga e co recente A liña da vida de Pepe Cáccamo. Nada máis real para sentirte viva entre nosoutras. Feliz de que o teu nome forme parte do catálogo de Chan da Pólvora, un luxo e un milagre, no sentido que esta palabra ten de marabilloso. Espiral Maior, que se inaugurou con Metáfora da metáfora (1991) de María Xosé Queizán, foi a editorial que visibilizou a obra de poetas novas para comezar o novo século, que publicou o teu Ruído. Chan da Pólvora convida ás novas voces para continuaren, con outras, agora a túa, a escrita comunal, guiadas polo bo criterio de Antón Lopo, alma da editorial e o poeta que nos conmove desde o seu Diario / 1 [Azul Monforte], con unha nai inédita, coa (in)capacidade de linguaxe da memoria. E ti, Luísa, formando parte.
