(Ollando nun telexornal calquera centos de corpos metidos en sacos hacinados no chan).
Non son cadáveres. Son ilusións, son alegrías, son tristezas, son soños, son esperanzas. Non son cadáveres. Son a ilusión do primeiro beixo. De cruzarte pola rúa co mozo ou moza que che gusta e que che sorría. De ver o mar por primeira vez. De que te admitan na universidade.
Son a alegría de desempaquetar unha caixiña cun agasallo. De celebrar unha festa en familia ou con amizades. De rematar os estudos. De conseguir o título. De encontrar ese traballo que querías. Son a tristeza da morte dun ser querido. Da enfermidade. Propia ou allea. Dun desengano amoroso. De non chegar a fin de mes. De sacar malas notas. Desa analítica con tan malos resultados. De medos e frustracións.
Son os soños de ser feliz. De que o sexan os teus. De compoñer un poema, unha canción, pintar un cuadro, facer unha película, publicar un libro. Dunhas vacacións no campo ou no mar. Dun amor correspondido.
Son a esperanza de ter a propia terra. De ter a propia casa. De vivir sen medo. De comer cada día. De durmir un sono tranquilo. De erguerte e ir traballar, atender a casa, a famili, facer a compra, escoitar música, ir ao cine ou tomar un café.
Non son cadáveres, son ilusións, son alegrías, son tristezas, son soños, son esperanzas. Por iso cando os matades, matádesnos a todos nós, matades as nosas ilusións, os nosos soños, as nosas esperanzas dun mundo mellor e xusto no que valla a pena vivir.
Ramona Giráldez (A Coruña)
