O escritor leva esperto moitas máis horas das que son recomendables e probablemente decentes se o que se quere é chegar a vello coas neuronas máis ou menos no seu sitio. É un costume que ven de vello. E para dicilo con máis claridade direi que levo durmindo (moi) pouco un monte de anos. Por escribir novelas que fai que me poña en pé a horas ilóxicas. E sobre todo por levar unha vida monicrequeira que me fai empezar artigos nun aeroporto, continualos -verídico- nunha raxería de Compostela mentres a xente debate a berros, co fútbol posto a toda mecha na tele, sobre a suplencia de Casillas e a moralidade da nai de Mourinho, e rematalos, como é o caso, ás cinco e pico da mañá noutro aeroporto de por aí.
Sen embargo,no fondo e na superficie, gusto desta vida cansa. E non estraño todo o que perdo por non levar unha existencia máis ordeada. A fin de contas, os que somos individuos estratosféricos, excesivos, esaxerados e algo lunáticos, sabemos a que a vida non é dabondo para todo o que imaxinamos que queremos vivir aínda que a vivamos xusto así, é dicir, dun xeito estratosférico, excesivo, esaxerado e algo lunático. Ademais, a vida así, hoxe aquí mañá acolá, dános agasallos que doutro xeito non teriamos.
Por exemplo, a iso das cinco da mañá do día no que comecei este artigo, unha parella toma un café na mesa do lado na cafetería do aeroporto de Peinador. El está derrubado sobre a mesa. Ela acaríñalle, desordéalle, o cabelo. El ergue o seu corpo e os seus ollos están roxos, coma os meus. No meu caso son do madrugón. No seu, de chorar. Pero ri. Unha historia de amor e unha despedida. A vida que é así de femosa. Sei que el volverá, entre outras cousas, porque ela espera. Hora e pico máis tarde, en Barajas, un avó fai equilibrios propios de estrela do circo coa súa neta, ano e medio como moito, para empurrar do troley coas maletas tentando ao mesmo tempo que non se lle caia a pequecha, que vai durmida sobre o seu ombreiro esquerdo que el ergue en insá e case que seguro dolorosa postura. O avó, arfando, senta un anaco. Acariña a cabeza da nena e dálle un beixo suave na meixela de amorodo. Toma aire. Un velliño feliz. Outro cativo avanza correndo e adiántame. En fronte, vexo un señor traxeado que abre os brazos ao tempo que se agacha para recibilo. Beixoapertas. Bicobrazos. A vida, que é así de efusiva. Xa no centro de Madrid, onde fago tempo antes dunha xuntanza diante da terceira dose de cafeína do día, unha familia, pai, nai, fillo e filla vestidos de uniforme escolar, almorzan con tal estrépito que parece que a almorzaron hai horas, pero anfetaminas. E rin os pequechos, os grandes e eu, que parvo, contáxiome tamén desa forma acougada da felicidade.
E a vida vai pasando.
