Adoitaba dicir o ex adestrador do Celta, Paco Herrera, que Iago Aspas é un dos poucos futbolistas da rúa que quedan. Nestes tempos de escolas de fútbol e rixideces tácticas, Aspas é un futbolista rara avis, un rapaz que comezou correndo detrás dun balón nas praias de Moaña sen máis pretensión que a de xogar ao fútbol e se converteu no máis recente mito do celtismo. Cunha técnica e creatividade inusual nun fútbol tan mecanizado, polas súas veas corre sangue apaixonado polo fútbol. Só deste xeito se entende o seu debut o seis de xuño de 2009 co primeiro equipo do Celta cando Eusebio Sacristán lle botou enriba o peso dun equipo que miraba a Segunda división B de esguello. Aspas entrou no segundo tempo e cambiou a dinámica do partido marcando dous goles, volvendo tola á defensa rival e certificando a salvación do Celta.
Coa chegada de Herrera ao banco celeste, Aspas gañou en serenidade. O adestrador pacense foi quen de facer de Aspas un mellor xogador de fútbol e de domar a súa desaforada paixón dentro do terreo de xogo, alén de mudar a súa posición da media-punta a dianteiro centro, converténdose nun goleador letal e facendo, deste modo, que o equipo gravitase sobre el. Aspas, pola súa banda, foi quen de manexar o seu carácter nas situacións de tensión nos partidos e converteuse nun xogador aínda máis sagaz e intelixente.
Cunha técnica e creatividade inusuais nun fútbol tan mecanizado, polas súas veas corre sangue apaixonado polo fútbol.
![Publicidade 196064]()
Aspas tornouse nun dianteiro insidioso, persistente, tenaz, que non dá un pase por perdido até que acaba saíndo pola banda o balón e que se anoxa cando non lle pasan unha bola que el xa ve entre os tres paos. Vibrante, apaixonado, comprometido cunhas cores, Iago, co seu corpo miúdo, é capaz de poñerlle ao partido unha intensidade e ritmo letais até gastar as forzas que non lle quedan polo seu equipo. Esa paixón levouno a marcar goles fermosos e realizar partidos que quedarán para sempre na retina dos afeccionados do Celta. O reverso desa paixón foi o episodio decepcionante vivido no último derbi entre o Celta e o Deportivo en Riazor cando, nunha arroutada, asinou a cabezada a Marchena que o deixou na casa durante catro partidos, todo un suplicio para un xogador que non é quen de ver un partido do seu equipo sen participar del. A afección celeste quedou dividida no seu amor cara ao astro moañés, pero o gran Aspas sempre volve, sempre está disposto a gañar o perdón dos seus, e que mellor día que na súa despedida do celtismo. Contra o Espanyol deixou a súa última xenialidade, un regate perfecto a Colotto que lle serviu para regalarlle a Natxo Insa o gol que significaba a permanencia do Celta na máxima categoría do fútbol.
Este devoto do fútbol vestirá o ano que vén a mellor camisola posible, a dos 'Reds'. Aspas chega a un dos grandes clubes do mundo, que sabe o que é o traballo da canteira e que entende á perfección esa paixón de Aspas polo fútbol. Un clube namorado do fútbol que atopou a outro namorado do balompé polo camiño. Sen lugar a dúbidas que ese tándem vai dar grandes tardes de gloria aos afeccionados do Liverpool e que Anfield acabará cantando o nome de Aspas en máis dunha ocasión. Os que desfrutaron dos seus grandes momentos saben que o mellor Iago está aínda por chegar e que de seguro lle espera un futuro cheo de ledicias e triunfos. A pesar do salto xeográfico, cultural e idiomático que implica este cambio, o '10' forxado na Madroa 'nunca camiñará só' porque o fútbol é un idioma universal e el saberá leelo á perfección.
