Escribo, para variar, este artigo no meu iPad, nun parque infantil ao que trouxen á miña cativa, mentres atendo, cun ollo á pantalla e, co outro, ás miñas responsabilidades de pai.
Estes días foron de moita calor, pero mentres redacto estas liñas, sinto un vento fresco que me bate nas costas e que, anárquico, insiste en coarse por entre os botóns abertos da camisa, aliviándome. A miña filla leva un anaco de biscoito na man esquerda. Está estragándoo por completo, pois pecha o puño con forza cada vez que lle mete unha patada a un balón, amarelo e coa faciana de Bob Esponxa, dunha nena que vén de coñecer e coa que organizou un partido que promete ser máis que emocionante, moito máis, dende logo, que os de La Roja. Eses non se xogan tanto coma estas dúas cativiñas que aínda o fan polo pracer de xogar, de ser e de estar. De vivir. Unha rapaza da que gustaba moito no instituto, e que por incrible que pareza non me facía nin caso, pasa preto, acompañada dun can grande de máis para ser tan delicado como esta muller me sigue parecendo e, desta si, dedícame unha ollada pois sabe que estou fitándoa, e dime ola mentres bota o cabelo coa outra man cara atrás e non disimula o ruibor. A pequena meteu gol. Celebrámolo con estrépito e orgullo. Detrás das improvisadas porterías, un mozo e unha moza -perroflautas diríanlles os tristes- botan unha soneca abeirados o un ao outro, á sombra dunha plaforma absurda de cemento e da súa propia liberdade namorada, pois cruzan as pernas engalanadas en medias de raias en insomne complicidade marabillosa. Van chegando cativos e cativas. O sol pelexa co vento, como dicindo que aínda hai verán aínda que ninguén o creamos xa moito. Unha presada de adolescentes mozos e mozas, coas hormonas en bendita revolución, berran, empúrranse, rin, tócanse. Métenlle man á vida. Zúganlle o gusto. E eu, escribindo a súa odisea, con eles.
Isto é a vida. Un día calquera polo serán nun parque de Vigo.
Xa pode subir a prima de risco, xa.
Xa poden pechar as bolsas no mínimo histórico, xa.
Xa pode dicir o FMI o que lle preste dicir, xa.
O vento faime cóxegas nas costas. A miña parrula golea. Eses dous do chan ámanse.
A vida segue sendo vida. E seguirá a pesar dos tristes. Seguirá.
