O río Eo faise mar

O espazo natural A Ría do Eo, ou de Ridabeo, é un espazo natural protexido polas súas características naturais así como pola presencia de hábitats prioritarios, motivo polo que goza de diferentes figuras de protección entre as que poderiamos nomear: o Convenio Ramsar desde 1994, a Rede Natura 2000 como Zona de Especial Conservación e Zona de Especial Protección de Aves e forma parte da Reserva da Biosfera Eo, Oscos e Terras de Burón. Preténdese a difícil tarefa, con estas figuras, de manter os seus valores, conservalos e mesmo recuperalos, ao tempo que manter o equilibrio cos usos humanos facéndoos compatíbeis co desenvolvemento de diferentes actividades económicas e de ocio. Falamos dun esteiro con máis de 800 hectáreas de extensión, non moi ancho pero longo, que ten a peculiaridade de ser o límite natural da Galiza e Asturies, cos concellos de Ribadeo e Trabada nas súas beiras. Se tivéramos que destacar a fauna máis representativa da zona húmida serían as aves as escollidas. Empregan a zona, ben como área de descanso e alimentación nos pasos migratorios ou como lugar no que pasar o inverno escapando dos fríos do norte. Acolle varias especies de anátidas como o pato rabudo, o asubiador ou chupón e diferentes especies de limícolas e garzas. Lamentabelmente, parece ser que por causa do cambio climático e o ascenso das temperaturas, cada vez son menos as aves que "baixan" a pasar aquí os meses fríos. Lugar tamén de interese para as comunidades de peixes entre as que destaca nomear o sábalo, a lamprea e o escaso salmón. A ruta das Aceas É unha pequena camiñada lineal de apenas tres quilómetros e medio. Podemos saír dende a casa do Concello, fronte ao que atoparemos no chan unhas fantásticas placas á beira dos sumidoiros que lembran que o mar comeza alí mesmo, e todo o que tiremos contribuirá a aumentar o lixo mariño. Saímos cara á praia dos Bloques, á que se accede pola estrada nacional ou baixando pola zona do peirao de Porcillán, onde xa está sinalada a ruta co obxectivo final do Muíño das Aceas. Abandonamos a praia e pasamos pola Vilavella que unha fermosa placa de Sargalegos nos informa que "(...) a poboación de Ribadeo trasladouse á Vilavella desde os Burgos orixinais de Cabanela e Porcillán, para se protexer das invasións marítimas. (...)". Desde o mesmo camiño, se a marea está baixa pódese observar a gran cantidade da ostra rizada (Cassostrea gigas) que hai adheridas ás peras, un bivalvo invasor procedente dos mares da China e Xapón que ten aproveitamento comercial o que podería axudar a reducir a súa expansión. A poucos metros encontramos o Clube de Remo de Ribadeo, escola deportiva que é coñecida como Casa das Algas. Leva ese nome porque en tempos foi unha fábrica para o tratamento de algas coa que se elaboraban diferentes produtos, recollíanse na ría durante a marea baixa, para logo secalas ao sol, un proceso que podía durar entre un e tres días. Subimos pola pasarela de madeira que na parte alta proporciona unhas boa vista da desembocadura do Eo e do camiño andado. Continuamos por unha pista de xabre na que iremos atopando diferentes especies de flora autóctona aínda de pequeno tamaño. Lugar ideal para ir observando, mellor se pode ser cuns prismáticos, as aves que descansan ou se alimentan na zona. Gaivotas de diferentes especies, garzas brancas e garzas reais, son algunhas das aves que poderemos observar e, se temos sorte, quizais a grande aguia peixeira, algún cullereiro ou o pequeno e fugaz raio azul, o picapeixe. Ao final do camiño está o Muíño das Aceñas, fermoso exemplo dun muíño de marea e de como o enxeño das nosas xentes levou a empregar os recursos que lle ofrecía a natureza sen estragala. Obtíñanse nestes inmóbeis fariña para elaborar diferentes alimentos ou tamén para o gando, fundamentalmente da moenda de trigo e millo. Aproveitan os muíños de marea a forza da auga ao igual que os seus "parentes" dos ríos, pero cunha técnica diferente. A construción está deseñada para que cando a marea suba abrir as comportas para que entre a auga do mar que vai quedar alí retida. Cando a marea baixe abriranse de novo saíndo a auga con forza, enerxía aproveitada para mover as pedras do muíño. Magnífico exemplo da arquitectura popular galega. Menos eucaliptos e máis carballos Moitas veces temos berrado este lema en accións de reivindicación do bosque autóctono galego. Proclama que no marco do LIFE Fluvial, do que o concello de Ribadeo é socio, tense convertido en realidade. Entre outros obxectivos, e coa finalidade de recuperar o corredor fluvial do esteiro da Ría de Ribadeo, levouse adiante a substitución dos eucaliptos por especies autóctonas.