A moción precisaba superar a maioría absoluta para prosperar, así que Iglesias ficou a 94 votos de tombar o goberno de Mariano Rajoy. Outra cousa é o obxectivo político que perseguía a iniciativa. Na dirección de Podemos a análise é que a moción se salda cun suceso absoluto ao ter obrigado Mariano Rajoy a baixar á area cando os seus corifeos hai semanas garantían que nen sequer iría tomar a palabra e ao ter reforzado a imaxe de presidenciábel do propio Iglesias.
Outras análises menos amábeis co mundo podemita interpretan que a moción non se pode considerar un éxito porque Rajoy non só non sae tocado, senón que mesmo reforza a súa posición como o líder do bloco conservador, incluíndo nese espazo o Cs dun Albert Rivera que noi foi quen de achar o seu espazo no debate.
A moción alimentou tamén a hipótese dunha eventual entente no campo da esquerda co PSOE. Mais o camiño non será doado. É certo que se tenderon pontes, mais non o é menos que Iglesias e Sánchez pelexan polo mesmo eleitorado e que na cuestión chave da política estatal -o manexo do referendo catalán- manteñen posicións formalmente diverxentes.
En Ferraz a avaliación que se fai do debate é que Rajoy e Iglesias se anulan mutuamente e que o público acabou botando de menos o grande ausente, Pedro Sánchez. Os asesores do secretario xeral aconselláronlle precisamente non comparecer durante estes días para subliñar a súa ausencia, unha forma como outra de estar presente.
![Luís Bará (BNG), Gonzalo Trenor (PP) e Patricia Igrexas (PSdeG). [Fotos: Arxina | Parlamento]](/asset/zoomcrop,480,270,center,center/media/nosdiario/images/2024/05/14/2024051420100666148.jpg)
