O nacionalismo avanza

O nacionalismo avanza e consolida crecementos anteriores. Porén, os magros resultados obtidos polo PSOE e o resto da esquerda española impediron, desta volta, a posibilidade dunha mudanza de goberno na Galiza. O BNG logrou uns resultados históricos, mais o PP, mesmo con porcentaxes menores ás de hai catro anos, mantén a maioría absoluta. A análise podería ficar por aquí, no tópico de que os resultados do BNG foron agridoces, na vitoria do PP galego e na desorientación da esquerda estatal. Iso e máis tamén o costumeiro recurso á explicación dos vasos comunicantes: o BNG gañaría apenas o que perde o PSOE que, ao seu tempo, recuperará eses votos noutro tipo de eleccións. Mais, con todo, unha ollada máis atenta permite albiscar nos resultados do 18-F elementos de valor ben afastados do continuismo que, interesadamente, algúns medios tentan proxectar e que adiantan, talvez, algunhas liñas dunha evolución futura e posíbel da política galega. Ao meu ver, os seguintes: —A unidade social do nacionalismo. En contraste coas loitas intestinas do PSOE galego (e mesmo a comparecencia de excrecencias electorais externas, como o partido do seu antigo candidato Pachi Vázquez), o BNG foi capaz de unir o conxunto do nacionalismo ao redor da candidatura de Ana Pontón. Non se trata dunha unidade orgánica mais de que todas as persoas que teñen ou tiveron algunha vez algo a ver co nacionalismo sentiron, sen dúbida de ningún tipo, que a súa candidatura era a do BNG. E votaron con convencemento e con ilusión. O desafío é manter esa unidade e esa enerxía, acrecentándoas até as eleccións seguintes. Non é tarefa doada, e a experiencia anterior do BNG así o mostra. Porén, desta vez, as cousas poden ser diferentes. O desafío é manter a unidade e a enerxía, acrecentándoas até as eleccións seguintes e non é tarefa doada —Unha candidata nova, experiente e con oficio. A política non ten que ser un medio de vida mais é, si, un oficio. E como tal precisa de persoas dotadas que teñan, ademais, experiencia e tempo para aprender e para pór en práctica o aprendido. Isto vai por Ana Pontón. Mais tamén para a actual equipa de dirección do BNG, protagonista dunha campaña electoral exemplar. Unha dirixente política non se constrúe dun día para outro. Precisa tamén de derrotas, de avances e, por fin, de vitorias. Tal foi a traxectoria dos grandes dirixentes populares, baste pensar no Lula. E o electorado valoriza esas traxectorias. En contraste, un PSOE galego que opera como unha máquina de moer carne, con candidatos que dimiten ao día seguinte das eleccións non merece confianza. —Un nacionalismo real. O BNG soubo traducir o nacionalismo, a loita pola soberanía nacional, en demandas prácticas relacionadas coa vivencias cotiás da xente. A enerxía, a pesca, o ensino, a sanidade, os servizos sociais, a lingua, a cultura, a vivenda, o traballo, os dereitos, a democracia... todo aquilo que preocupa ás persoas ten encaixe nun discurso nacionalista que vai alén do mero relato doutras forzas políticas porque, a diferenza delas, ten contraste real no traballo nas institucións e na sociedade dunha rede de organizacións, as nacionalistas, que vertebran o país e prenuncian unha Galiza diferente, desexada polos nacionalistas, mais desexábel tamén para quen, sen seren a priori nacionalistas, partillan connosco valores, visións e obxectivos. —A situación internacional. Estas eleccións prodúcense no contexto dun capitalismo de guerra que non dubida en utilizar (e provocar) as agresións militares como instrumento de acumulación. E as guerras de Ucraína, Palestina e o Sahel teñen a ver coas eleccións galegas porque unha parte importante do electorado, en especial do máis novo, analizou e tomou en conta a posición das diferentes forzas políticas e premiou, en consecuencia, a coherencia anti-imperialista e pacifista do BNG. Un PSOE (e, da man del, tamén Sumar) que apoia o incremento do gasto militar e secunda a deriva militarista e securitaria da Unión Europea non mereceu, e con razón, o apoio destas votantes da esquerda. No cadro dun ascenso da extrema dereita, na Europa e no mundo, o BNG é visto por importantes segmentos da sociedade galega como a resposta máis clara e máis eficaz. E esta contraposición non fará máis que se acentuar nos meses que restan até as eleccións europeas. O nacionalismo galego xa viviu antes crises superadas con períodos de expansión seguidos, de novo, por novas crises. Mais a historia facémola cada día e non estamos condenados a repetila. Debemos, si, aprendermos dela. Eses ciclos non teñen porque se repetir e, de feito, cousas novas e diferentes xa están acontecendo. Onte, 18-F, fixemos historia. Hoxe e mañá seguirémola facendo.