Spoiler

I é o novo traballo de Arrhythmia e seguramente o mellor disco de metal que escoitaremos en 2022. Estou gratamente sorprendido co novo traballo dos nosos amigos lucenses. Soa fresco, duro, dixital, mesturado coa forza das guitarras analóxicas, e é ademais, moi melódico. Sempre dixen de Arrhtythmia que eran unha banda xigante a que só lle faltaba unha cousa: ter un hit potente, esa canción que todo o mundo cantaruxea pola mañá ao espertar ou saíndo do concerto. Este disco ten varios, ímolo debullar de vagar. O primeiro mérito que cómpre salientar é que é un disco gravado na casa, en pandemia, a camiño entre Cecebre (Cambre) e Monterroso. Álvaro Barreiro, batería do grupo, foi o produtor xunto con Alberto Busto, cantante. Sorprende a enorme calidade técnica que ten. I comeza cun HIT con maiúsculas: "Espertei". Tema que subiron de anticipo e que xa nos avisaba que isto ía ser algo grande. Retrouso potentísimo e súper pegadizo, guitarras eléctricas, percusións dixitais, sintetizadores e un ambiente que fai un colchón perfecto para pór enriba da mesa un tema de actualidade: a problemática da saúde mental. Recomendo ver o videoclip, que é unha auténtica obra de arte do audiovisual e no que vemos caras coñecidas como a de Paula Chaves (Pauliña). O segundo corte leva unha liña similar, pero aquí a base electrónica colle máis forza e nas estrofas tira do rap en distintas cadencias, levándoo cara un retrouso melódico cunha voz moi gorda e grave que lembra ao raggamuffin. Moi guapo o cambio de ritmo e intensidade no medio do tema e no final do tema. O terceiro corte cambia de rexistro cara ritmos máis de festa, un chisco ao reggae, aínda que rapidamente as guitarras lle dan a forza do metal. Aquí Alberto mostra un gran dominio de voces. Ponlle o lazo a valenciana JazzWoman, cunha letra e un xeito que fan que o tema medre e se coloque como o segundo gran hit deste disco. Denuncia sobre a crise ambiental do Planeta cun videoclip que recomendo ver encarecidamente. "Tigres de bengala" é o nome do cuarto corte. Aquí vemos unha influencia de bandas como Bring me the horizon ou Enter Shikari, nunha canción con moita forza e unha estrutura de voces que nalgunha parte lembra a música techno dos 90. "A lei do medo" comeza como un tema de rap clásico e vai medrando. Para os que gostamos moito do rap metal, este é un tema que nos engancha dende o principio. Pero non queda aí, porque segue unha liña de metal actual cun sinte repetitivo que ambienta e fai de fío condutor. Gostei moito da letra. Pero non vou facer spoiler, que cadaquén lle dea o seu sentido. "Furacán" é un temón. Escuro, contundente e moi duro. Un tema que en directo pide un pogo violento cun retrouso que é unha bomba. Coro con puño en alto. O 3º hit do disco. Para as máis metaleiras seguramente o favorito do álbum. "Como sangro" continúa na liña do disco, pero non é un tema de recheo nin moito menos, xa que ten personalidade propia: o xeito das voces, as métricas de rap, as melodías… fan que enganche e a letra se memorice rapidamente. "Voltarán" remata un disco que dan ganas de escoitar en bucle. Cun toque a Linkin Park, ten un baixo e batería que esmagan. O mellor disco de metal que escoitei dunha banda galega en anos. Comezaron de xira o venres pasado facendo un bolazo na Malatesta, despois de ter que cancelalo varias veces por culpa da pandemia. Non agardedes para velos. Ten un bo título I, porque ese é seu sitio, o número 1.