A UE preme Tunisia para que bloquee as persoas migrantes que se dirixen a Europa

Despois da súa visita o 11 de xuño, a presidenta da Comisión Europea, Ursula von der Leyen, o primeiro ministro dos Países Baixos, Mark Rutte, e a primeira ministra de Italia, Giorgia Meloni, volven o domingo a Tunisia co fin de reunirse co presidente Kais Saied. As líderes da Unión Europea (UE) tratan de convencer a Saied para que asine un acordo de asociación co bloque comunitario para frear a saída de persoas migrantes en dirección á UE a cambio de 1.050 millóns de euros, 150 que achegaría de forma directa Bruxelas e 900 que dependerían das negociacións de Tunisia co Fondo Monetario Internacional (FMI) e que irían dirixidos a comercio, cooperación enerxética ou migratoria. Porén, as conversas de Saied co FMI están paradas desde outubro, cando o mandatario rexeitou un préstamo de case 1.700 millóns de euros após chegar a un pacto preliminar, reiterando a súa negativa a recortar axudas e vender empresas públicas. O Goberno italiano de extrema dereita está especialmente interesado en asinar un acordo con Saied no marco das súas políticas para dificultar a chegada e rescate de migrantes. Das 51.215 persoas migrantes que chegaron por mar ao país até xuño deste ano case a metade procedía de Tunisia, recolle o Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Refuxiados (Acnur). A outra metade partiu desde Libia, país co que tanto a UE como Italia teñen acordos para frear a saída de migrantes entre denuncias das organizacións humanitarias polas masivas violacións aos dereitos humanos rexistradas contra as persoas migrantes. De Libia precisamente partiu o buque que se afundiu a mediados de xuño no mar Xónico, no que terían morto máis de 500 persoas, incluídas ducias de crianzas. Os testemuños dos superviventes atribúen á Garda Costeira grega a responsabilidade do naufraxio, ao tratar de remolcar o barco fóra das augas nas que as persoas migrantes eran responsabilidade súa. O endurecemento das políticas migratorias en Grecia e o acordo para bloquear a chegada de migrantes con Turquía están detrás da busca de novas rutas cara a Italia, onde medraron 150% as chegadas con respecto ao mesmo período de 2022. En paralelo ás negociacións da UE con Tunisia, as persoas migrantes no país africano están a sufrir unha dura persecución gobernamental e un aumento da violencia e do racismo contra elas fomentado polo presidente. As mortes tampouco cesan. A quinta feira 13 cadáveres foron atopados fronte á cidade costeira de Sfax, a segunda cidade máis grande de Tunisia e o principal porto de saída a Europa. O domingo un corpo foi rescatado na costa e 10 persoas foron declaradas como desaparecidas. 1.895 persoas faleceron ou desapareceron no mar Mediterráneo ao longo deste ano, apunta a última actualización da Organización Internacional para as Migracións (OIM), superando as 27.600 persoas desde 2014. Malia que o presidente tunesino insistiu desde Sfax en que “rexeitamos que o noso país sexa reducido ao papel de simple policía que vela escrupulosamente pola protección das fronteiras alleas”, a primeira visita das líderes da UE xa decorreu á vez que unha onda de persecución contra as persoas migrantes no territorio de Tunisia. Ataques ás persoas migrantes En febreiro, ao intensificarse a crise económica e o desabastecemento no país, Saied asegurou nun discurso que a chegada de migrantes respondía a unha “conspiración” para mudar a identidade do país árabe. Así e todo, entre 10% e 15% da poboación do país é negra e sofre un racismo sistémico desde a independencia de Tunisia en 1956, que puxo fin á colonización francesa. Este racismo colleu un novo pulo desde estas declaracións, especialmente en Sfax, onde “se xuntan dous tipos de miseria, a dunha poboación local que está nas últimas e a da poboación de migrantes desesperados que agardan marchar”, explica o director da asociación Afrique Intelligence, Franck Yotedje, que indica que o “crecente número de inmigrantes é un culpábel fácil”. Isto levou a parte da poboación local a organizar grupos para perseguir as persoas migrantes e reclamar a súa detención ou obrigalas a fuxir da localidade, dexenerando en enfrontamentos como nos que a comezos de mes foi asasinado un tunesino, e en maio un migrante de Benín. Ao tempo, tamén se desenvolve unha forte represión por parte das autoridades, que lanzaron a comezos de xullo unha operación para abandonar arredor de 1.000 migrantes -entre os que había crianzas e mulleres embarazadas- nas fronteiras desérticas de Tunisia con Libia e Alxeria. Unha das vítimas narrou a AP como a Garda Nacional tunesina entrou nas casas de migrantes en Sfax e os trasladou mentres golpeaban os migrantes “como animais, como escravos”. Parte destes migrantes foron desprazados a outras zonas de Tunisia despois das denuncias de axencias internacionais dedicadas á axuda humanitaria. Calcúlase que hai aproximadamente 21.000 persoas da África subsahariana en Tunisia, sumando migrantes, solicitantes de asilo e refuxiadas. Bruxelas ignora as peticións de rutas seguras da ONU O secretario xeral da Organización das Nacións Unidas (ONU), António Guterres, sinalou cara á UE tras os centos de decesos no mar Xónico insistindo en que “a migración ten que facerse de forma regular e ordenada”, mais “se os países non se comprometen a crear as condicións para unha migración ordenada e regular os migrantes estarán en mans de traficantes e as consecuencias serán tan tráxicas como as que vimos”. Asemade, Acnur e a OIM, ambas as dúas entidades da ONU, fixeron fincapé en que a “UE debe pór a seguridade e a solidariedade no centro das súas accións no Mediterráneo”, e reclamaron a creación dun mecanismo rexional de desembarco e redistribución das persoas que chegan pola vía marítima, asegurando que “o actual enfoque no Mediterráneo non está a funcionar”, consolidándose como “a ruta migratoria máis perigosa do mundo”, polo que exixen rutas seguras. O autoritarismo do presidente de Tunisia Saied rachou coa orde constitucional en 2021, cando destituíu o Goberno e suspendeu o lexislativo, adoptando unha nova constitución en 2022 que ampliaba os seus poderes entre un apoio social mínimo. Nas dúas voltas das parlamentarias de 2022 e 2023 o número de votantes non alcanzou 12% do censo.