Palestina: as responsabilidades na guerra sen fin

Enn Palestina, o conflito israelo-palestino é aos ollos da poboación unha guerra sen fin, que nos insensibiliza máis. Pero o sentimento de dor polas vítimas e unha saída xusta ao conflito teñen que mover a unha opinión pública en principio indiferente, porque o desastre que xerou a ONU desde 1948 non pode volver repetirse. Emprego a palabra desastre, porque para compensar o Holocausto, a comunidade internacional tivo a ocorrencia que outorgar aos xudeus-sionistas (que predicaban a volta unha suposta terra orixinaria) un territorio para facer un Estado-nación. O que non se estimou foi que nese territorio vivían millóns de persoas que foron expulsadas. Xurdiu así o problema palestino. Setenta cinco anos despois as cousas non poden ir peor. Israel armado até os dentes e cuns niveis de benestar notables, fronte a poboacións palestinas amoreadas. Cun certo desenvolvemento en Cisxordania (dependente da axuda externa polo bo comportamento da Autoridade Palestina) e asfixiada en Gaza. Todo semellaba discorrer ben para Israel e os seus patrocinadores occidentais. Coas intifadas afogadas a sangue e lume, cando un audaz golpe de man do grupo palestino Hamas matou a máis de 1.000 israelís en pobos próximos á raia e fixo reféns a máis de 200. O mellor servizo secreto do mundo non se enterou e a sociedade israelí espertou de moitos anos de falsa sensación de paz baixo o seu control. Nas formas, o ataque non é xustificable, pero a derrota xeopolítica que de momento supón para Israel é enorme. Por iso a rabia dos bombardeos contra Gaza. Quen son os actores desta fase da guerra? O Estado de Israel gobernado por unha dereita corrupta aliada coa extrema dereita fascista e partidos relixiosos. Foron os que gañaron as eleccións, pero isto non oculta que o seu programa sexa encerrar aos palestinos en cidades-prisión e mantelos así. Unha política de apartheid avalada case sempre por Estados Unidos e Occidente, os supostos valedores dos dereitos humanos que aquí se conculcan todos os días. E no campo palestino a rabia e a frustración apenas se coutan en Cisxordania por unha OLP bastante corrompida fronte á esquerda da Fronte Popular de Liberación de Palestina e os comunistas, e a extrema dereita islamista de Hamás. Ese Hamás que goberna Gaza, porque tamén gañou as eleccións e unha guerra civil. Os seus métodos teñen trazas fascistas como os israelís, pero a súa lexitimidade tamén é democrática. As esquerdas israelí e palestina son febles na actualidade; o seu reforzamento sería bo para que a loucura da guerra se contivese. Os métodos das dúas partes son totalmente bélicos, morte e destrución sobre todo contra civís. No caso de Israel coa dureza asasina do aparato estatal e do exército; no de Hamás como a reacción armada dun pobo sen esperanza, que golpea. Os primeiros non poderían seguir sen o apoio de Estados Unidos, onde o voto xudeu organizado pode decidir a Presidencia o ano que ven. No caso dos palestinos, por fin semella que moitos países árabes (mesmo Exipto e Xordania) se plantan contra un novo xenocidio. E China e Rusia bloquean a aprobación de acordos pro-israelís escandalosos na ONU. A solución pasa ben por dous Estados en igualdade de condicións, ben por un co principio de 'unha persoa, un voto' Unha ONU que xa pasou a ser parte do inimigo en Israel. E cando isto remate e a guerra recúe, cumpre traballar para que agrome algunha sensatez. A resposta xenocida de Israel non vai a ningures. Só axudará a reforzar posicións explícitas de combate como resistencia, defendidas por Hamás e aliados. Por iso, fai falla unha mudanza política nese país, como mostran os inquéritos, para que líderes mais moderados substitúan a Netanyahu. En Palestina tamén cumpre ir a eleccións e renovar unha Autoridade vella, gastada e corrupta. Ao final só reabrindo negociacións se poderá saír do círculo vizoso. Ou dous Estados, en igualdade de condicións, non como agora cos territorios palestinos sen auga, recursos e cargados de xente. Ou un Estado, co principio de ‘unha persoa, un voto’. A ver se os palestinos que suman case igual en número que os israelís votan e xunto cos árabe-israelís poñen as bases dunha nova relación onde, como se fixo no Ulster ou en Bosnia, os bandos enfrontados teñen que acordar o goberno xuntos. Todo isto cunha condición imprescindible: fin do vergoñento apoio occidental a Israel e embargo universal de armas aos contendentes.