Nazismo, sionismo e unionismo. Unha guerra contra nós

Unha das leccións máis importantes da Segunda Guerra Mundial foi a do líder afrocaribeño Aimé Cesaire nos seus discursos contra o colonialismo en 1953. O que Occidente nunca perdoaría a Hitler é aplicar a violencia colonial e o xenocidio contra a poboación europea. As mesmas técnicas de exterminio que os europeos aplicaban no chamado Terceiro Mundo mediante a guerra colonial volveron a Europa na década de 1930 a través dos exércitos europeos. Os franceses en Alxeria, os británicos na India, os belgas no Congo, os holandeses en Sudáfrica, os italianos en Eritrea, os españois en Guinea. As formas coloniais de violencia regresaban á metrópole, tamén nas narrativas imperiais que xurdiran nos decadentes imperios das potencias do Eixo que perderan a Primeira Guerra Mundial. No caso español, tanto as narrativas imperiais do xeneral Franco e as súas tropas coloniais como as tácticas da violencia africanista tamén regresaban á península. Humanidade O que demostraban as palabras de Aime Cesarie era que a sociedade europea non recoñecía como humanidade toda a poboación mundial, senón só a poboación branca de Europa Occidental e América do Norte. Os crimes de Hitler non eran diferentes dos crimes coloniais que se perpetraron antes da Segunda Guerra Mundial e que seguiron perpetrándose despois en Alxeria, Camboxa, Chile, Arxentina ou Vietnam. O exercicio da violencia colonial non só acaba regresando ao corazón da metrópole, tamén acaba exercéndose contra a poboación metropolitana Ao mesmo tempo que o franquismo e o nazismo trouxeron a violencia colonial a Europa, non só a aplicaron a minorías étnicas como a poboación xudía en Alemaña, senón tamén a todo tipo de inimigos internos. A guerra colonial levada ao corazón da metrópole cambiou o suxeito colonizado pola poboación xudía e xitana europea, á vez que deshumanizaba o inimigo ideolóxico, xa que a mesma violencia aplicouse a sindicalistas, socialistas, comunistas, feministas e todo tipo de opositores ao fascismo. Por tanto, o exercicio da violencia colonial non só acaba regresando ao corazón da metrópole, senón que tamén acaba exercéndose contra a propia poboación metropolitana. Neste sentido, a conciencia anticolonial non é só un sentimento moral, senón tamén a conciencia de que a opresión exercida polos nosos Estados na súa política exterior pode volverse contra a nosa poboación dentro do Estado. Doutra banda, outra das grandes leccións aprendidas do chamado proceso independentista catalán é que a guerra policial, diplomática, mediática e xudicial contra a sociedade catalá emprendida desde as entrañas do Estado non só se dirixiu contra os cataláns, senón que representa un precedente de guerra sucia, de violencia estatal contra calquera tipo de iniciativa en termos de construción de mobilizacións desde abaixo con horizontes de transformación. Desta guerra do Estado, que xa se produciu no País Vasco, tamén foron testemuñas sectores da esquerda sindical, como o Sindicato Andaluz de Traballadores e Podemos. A guerra contra o independentismo é unha guerra contra a mobilización popular, é a axitación dos sectores do Estado profundo contra a posibilidade de democratización das estruturas do Estado. Autodeterminación A transición que está a vivir a humanidade co xenocidio sionista en Gaza non ten que ver só co exterminio físico da poboación palestina. Ten que ver co inicio dunha era baseada no exterminio civil sistemático, as mobilizacións demográficas forzadas e o intervencionismo militar estadounidense. Gaza é hoxe o preludio do mundo. O Estado sionista é un produto do colonialismo británico tardío e da intervención estadounidense en Oriente Próximo. Palestina representa o fracaso do imperialismo estadounidense en Oriente Próximo, do mesmo modo que Ucraína representa o fracaso do imperialismo occidental en Europa ou Taiwán en Asia. Un colonialismo cada vez máis feroz e destrutivo que pode volverse contra calquera poboación dun enclave. Occidente demostrou ser o problema do mundo e no seu colapso decidiu sementar a morte ao seu paso. O noso dereito á autodeterminación comeza co dereito dos demais á autodeterminación. Iso, que afirmamos na guerra do Estado contra Catalunya, afirmámolo hoxe na guerra imperialista contra o pobo palestino. Quen non defenda hoxe o dereito do pobo palestino á autodeterminación non poderá defender mañá o seu dereito á autodeterminación. Será demasiado tarde e o inimigo estará nas nosas filas.