Tractores

Grazas á maxia da 'tele', os cidadáns que habitan nas urbes, nomeadamente nas grandes, decatáronse de que hai outros cidadáns que se dedican a unha antiga actividade que en termos vulgares denominan primaria, crendo que é sinónimo de primitiva, sendo como é unha actividade industrial, para producir algo que despois se vende nos 'súper', en forma de alimentos. O lugar –base física– do seu traballo non ficou ben descrito e o tipo de producións que se realiza polos titulares das enormes máquinas que molestaban nas cidades e nas estradas, tampouco. A maioría dos comentarios facían referencia a problemas de custos de produción e de Europa (esta, despois de ter sido raptada, leva as culpas de case todo). E, mesmo nos xornais especializados en economía, a interpretación dos problemas no agro e as súas dificuldades económicas gozan dun simplismo mecánico. Fálase da suba dos custos de produción para os que non hai traslado posíbel, da caída de certas subvencións imprescindíbeis, da caída dos prezos de certos produtos ecolóxicos, da competencia das importacións de equivalentes a prezos e condicións de competencia desleal e dos excesos da burocracia para viver cada día dos labores agro-gandeiros. Porén, é un tanto estraño que exista tal concordancia de intereses entre valóns, polacos, flamengos, cataláns, casteláns e andaluces..., agás que o asunto veña ben a certos oportunistas da política, mais esta face do asunto precisa doutra análise. Cidadáns que habitan nas urbes decatáronse de que hai outros cidadáns que se dedican a unha antiga actividade que chaman primaria Entrada na CEE Chegou o momento, xusto na UE do centro, de botar fóra, exteriorizar, os problemas económicos que soportan na agro-gandaría. Produtores de materias primas para a industria de alimentación e tamén de alimentos directos para o mercado, non teñen capacidade, no presente, para seguir soportando as condicións económicas de produción e realización no mercado dos seus produtos. E os problemas apertan en cada formación social dunha maneira distinta. En cada país, o tipo de explotación, a propriedade do capital/terra, os produtos dominantes, a competencia das importacións, os custos enerxéticos, laborais... e o prezo recoñecido polos distribuidores son moi distintos. Sendo xerais os movementos á alza dos prezos, na inflación post-covid, non é xeral nen xeneralizábel o grado de afectación nos distintos casos. Mais hai un feito que todo o mundo coñece e que os galegos sofremos: nunca foi un choio interesante a incorporación á Comunidade Europea enfrontando a nosa agro-gandaría ás producións subvencionadas e dunhas características estruturais completamente diferentes ás nosas: unhas explotacións extensivas fronte a unhas intensivas, unha agricultura de insumos industriais fronte á nosa de economía circular, pequenas e medianas explotacións a enormes complexos, mercado interior pouco desenvolvido fronte ao europeo... É dicer, opoñerse á entrada na CEE significou ser albo persoal e académico de todo insulto imaxinábel, mesmo ofensa, e, non obstante, sabiamos que habería ser suicida para o noso futuro agro-gandeiro. E así foi. O que non estaba escrito era que a UE abandonaría aos ventos da competencia mundial, sen solución, toda a súa produción agrícola. "On marche sur nos têtes" O resultado en poucos anos significou unha diminución de renda e benestar así como afondar nas desigualdades –sacrificio social– dos seus agricultores. Mais o lema "On marche sur nos têtes" que fixeron mundial os franceses, xa o ano pasado, ten unha dobre ou tripla leitura : os agricultores, mal; os alimentos, mal, e a sociedade, pior. As reivindicacións que se escoitan en toda a Europa da UE, as mobilizacións en forma de tractoradas contra as condicións de produción actuais, usan un lema declarativo sobre o carácter esencial de producir alimentos. Efectivamente, con ese obxectivo naceu en 1962 a PAC, mais neste século XXI obxectivos e medidas mudaron totalmente: decaeu o monto de subvencións, comezaron a se producir importacións de bens equivalentes e modificáronse as condicións dos mercados interiores dos países membros xa que os distribuidores non se viron concernidos á fidelidade de país para seguir realizando en beneficio os seus negocios. E a UE, por imperativo legal da OMC (Organización Mundial de Comercio), desde 2000 tivo que admitir e prometer eliminar paulatinamente certas subvencións á súa agricultura, así como abrir as portas do seu mercado a bens agrícolas procedentes de calquer país do mundo desde bens tropicais até bens non só equivalentes senón substitutivos dos producidos na UE, antes con apoio público grazas á PAC.