Sobre setembro e a arte contemporánea

Imaxinemos unha cidade deste noso territorio no que vivimos. Todas cumpren uns requisitos mínimos que as fan habitables. Recoñecemos, nese momento, o lugar no que vivimos. Practicamente sabemos onde está todo. Identificamos os lugares, sabemos os nomes das rúas, coñecemos os veciños. Se queremos abastecernos, non nos cabe dúbida de onde están os ultramarinos ou os supermercados. Se temos algunha doenza, temos gravada a dirección do centro de saúde ou do médico ou a fórmula de contacto máis rápida para con eles. Poderíamos dicirlle a calquera visitante a onde ten que ir se precisase algo. Tomar unha dirección, ir a un hotel, mercar un agasallo, ir tomar unha tapa... Si. Somos capaces de diferenciar ese territorio ao que pertencemos, pero hai tantos lugares que se nos escapan! O básico sabémolo ben. Porén, descoñecemos por completo ese lugar que habitamos. Penso que respondemos a unha especie de contradición e só somos conscientes do que para nós ten interese empezando polas necesidades primarias. O resto forma parte das variables que xorden a partir de cada persoa. Unha ten a pretensión de ir xogar ao baloncesto, outra de ir botar unha partida ás cartas e facer unha sobremesa compartida e animada, outra pensa en ir buscar os fillos á piscina e outra en que a mellor opción e ir tomar unhas cañas. E digo isto por contemplar algunhas ideas. Ben sei que as variables son múltiples. Espazos inadvertidos Emporiso, hai espazos que non ocupan lugar no noso ideario común como poden ser as galerías de arte. Unha galería de arte é como unha parcela que se borra da mente cando pasas por diante dela Quen pasa pola rúa pode ver unha farmacia, unha tenda de roupa ou unha cafetería ateigada de xente, por exemplo. Unha galería de arte é como unha parcela que se borra da mente cando pasas por diante dela. Sabes que algo hai, pero non tes nin a menor pretensión de recordala nin de achegarte a ela... É como se no plano da cidade deixases un oco ocupado e marcado cun 'x' ao que non vas ir nunca. Só sabes que o vas deixar á marxe e que a próxima vez nin o mirarás. Por unha parte, pasan desapercibidas, por outra, non hai cultura galerística. Xa os museos de arte contemporánea seguen sen ter a cabida esperada ou necesaria na sociedade en xeral, como pensar no oco que poden ocupar as galerías de arte, eses espazos que son pequena fariña da mesma muiñada e que levan peor parte. Quen non querería dicir que estivo no Guggenheim de Bilbao, por poñer un exemplo máis ou menos próximo? Si. Volvo afirmar. Este tipo de lugares seguen sendo algúns dos grandes descoñecidos. Hai un medo especial a entrar nestes espazos, un medo estraño que che fai mirar o escaparate e cuestionarte que hai alí dentro que non che permite abrir unha porta para contemplar realmente o que non queremos entender. Poderíamos pensar que é por...? Talvez por temor ao descoñecemento, talvez por unha falta de interese propio, talvez por unha falta de cultura común, talvez por... Lembro as miñas primeiras veces. Tantas veces transitei polas rúas de Compostela, tantas veces pensei en entrar en Trinta e non o fixen, tantas veces máis tarde me lembrei da C5 ao lado da facultade e cantas veces estiven alí. Lembro a Concha. Transmitía (e espero que o siga facendo) unha percepción da vida e da arte tan sentida e especial que non podo imaxinar que puidese ser doutra maneira. C5 durou ben pouco, un suspiro –por acudir a unha expresión rápida–. Despois de subir e baixar chanzos, vin todo aquilo que quería mostrar. Plenitude. E seguimos estando aí, non está nada perdido. Hai espazos que perduran, hai espazos novos e segue habendo espazos nos que hai que entrar para pensar, reflexionar, vivir, sentir... simplemente dun modo distinto. Contemporánea. Aberto’23 E isto é o que propón o colectivo galerístico 'Contemporánea', un modo de achegamento á sociedade xeral a través da arte contemporánea. Chega en setembro Aberto’23, unha nova edición de inicio de tempada expositiva con apertura das mostras en cada unha das nove galerías que conforman este grupo. A Coruña, Compostela, Ourense, Vigo.. Faltan moitas das que estiveron, pero moitas outras xa son referencia dende hai moito tempo. Nelas temos a oportunidade de contemplar a obra de Antoni Miralda (Galería Trinta), Rubén Ramos Balsa (Nordés), Rodríguez-Méndez (Vilaseco), Yolanda Dorda e Roberto González Fernández (Galería Dupla), José Quintanilla (Marisa Marimón), Luisa Pita (Pierre Louis Geldenhuys), Pablo Orza (Galería Metro), Xurxo Gómez-Chao (Moret Art) e Martha Araùjo, Gabriel Borba Filho &amp; Rosalind Nashashibi (Galería PM8/Francisco Salas). Recoñezamos o labor dos nosos galeristas e todo o empeño que poñen na defensa da arte que se está a facer neste momento. Non o deixemos ir.