Sara Nebra: "O grupo Nebra nace xusto no confinamento, cando comecei a experimentar musicalmente na casa"

Como naceu Nebra?

Nebra naceu xusto no confinamento cando comecei a experimentar na casa. Collín cantigas tradicionais que coñecía e logo púxenme a compor. Foi así de sinxelo. Despois, cando nos desconfinaron, xunteime co batería, Ro, tendo en conta que ao baixista, Ángel, xa o tiña na casa. Continuamos experimentando os tres e o primeiro concerto que realizamos foi cun par de cancións en decembro de 2020 dentro do Proxecto Lorca, unha iniciativa da Deputación de Lugo e a USC para traballar musicalmente os poemas en galego do poeta andaluz Federico García Lorca. Vimos que a idea gustara e comezamos a ter actuacións. 

Tivera experiencia con eses músicos?

A Ángel coñézoo moito aínda que nunca tocaramos xuntos. Con Ro coincido por traballar na mesma escola de música e coincidimos en varios proxectos. 

Nebra é algo diferente a outras formacións nas que participou. Cal é a razón deste cambio?

Os tres temos traxectorias moi diferentes. Eu estiven en grupos de rock e soul mais os meus inicios foron na música tradicional, primeiro de nena e logo na adolescencia estiven en asociacións. Despois estudei canto lírico e dirixín un coro. Nunca fixera algo tan experimental como Nebra. 

Eu estiven en grupos de rock e soul mais os meus inicios foron na música tradicional

Ángel ten experiencia en grupos de metal e achégalle iso. No caso de Ro acontece o mesmo. Aos tres gústanos a experimentación, e Ro fai cousas con Nebra que non pode facer con outras formacións.  

Como é de difícil musicar a Federico García Lorca?

Escollín, dentro dos seis poemas que ten en galego, Danza da lúa. Pareceume moi musical e veume a melodía e a harmonía ao mesmo tempo. Fixen unha progresión de acordes cunha melodía e despois xunteime co baixista e o batería para facerlle a estrutura. Foi bastante orgánico, a verdade. Ás veces si que é difícil musicar poesía por ter un ritmo complexo mais neste caso foi moi doado.

Nas letras deste primeiro traballo aparecen temas como incendios, feminismo e saúde mental. Forman parte de experiencias persoais ou de inquedanzas?

Un pouco de todo. Por exemplo a canción de Xoias de auga tivo dúas versións, unha coa banda e outra que está no disco anterior con outro arranxo. Fala dos incendios dunha forma un pouco singular. Trata a chuvia como unha especie de deusa. A ecoloxía en xeral e os incendios en particular, é algo que me toca moito. 

Outros temas, como  o de Meniña, fala máis abertamente do que significa nacer nena en determinados países. Son asuntos que a min me afectan de maneira natural. As letras que escribo non veñen soas, xorden ao mesmo tempo que a música e hai algún tema no que me sinto máis exposta.       

Nótase a influenza tradicional. 

As cantigas tradicionais son algo que levei desde pequena e teño moi interiorizado. As formas da música medieval galega e as súas harmonías gústanme moito, o mesmo que a música sacra e coral. Ese tipo de estruturas son máis marcadas e facilitáronme o traballo.  

As cantigas tradicionais son algo que levei desde pequena

Estamos vivindo na Galiza outro boom neste sentido? 

Na música hai que ser moi abertos e o que aconteceu con Tanxugueiras fixo visualizar algo que moita xente non sabe que existe. 

É importante o traballo que realizan as asociacións e unha formación que non é regrada mais que no día de mañá significará unha moi boa base. A nivel rítmico e vocal a música galega é brutal. É certo que o tradicional engancha e hai quen segue ese camiño. Outras optamos por experimentar. Xa o fixeron antes tamén na música galega Mercedes Peón e Xisco Feijoó.