Opinión

Xesús Cristo, interpretado por Curros Enríquez

O domingo de Pascua, 14 de abril de 1895, Manuel Curros Enríquez escribía un longo artigo sobre Xesús o Nazareno, titulado: “El Símbolo”, publicado no jornal “La Tierra Gallega” da Habana. Comezaba así a súa análise: “Conmemora estos días la Iglesia Católica con fórmulas y simulacros propios de su liturgia, uno de los sacrificios más grandes de que hay memoria en los anales de la humanidad.

Creyentes y ateos, materialistas y espiritualistas, caravanas errantes separadas por la duda como por un río de muertas y profundas aguas, hacen hoy alto en su camino, interrumpiendo por un momento su jornada para descansar; y al ver surgir en el lejano horizonte, entre los últimos resplandores del sol en el ocaso, con la inefable verdad de los hechos, el patíbulo levantado sobre la cima del Gólgota”. Unha vez máis, compre subliñar  que Curros era crente, desde o berce maternal e pasando por unha igrexa evanxélica (protestante) e regresando ao catolicismo. Desfacendo os despropósitos e os tabús que se cinguiron sobre el, cualificándoo de ateo, dunha maneira miserábel, engadindo ao bispo Cesario de Ourense que o levou aos tribunais por un poema que o prelado non entendeu. O noso poeta era un crente anticlerical, moi unido a aquel republicanismo da época e moi achegado as teses doutro crente anticlerical e republicano como foi o poeta portugués, Guerra Junqueiro, amigo do de Celanova.

A admiración de Curros por Xesús de Nazaret, cífrase en varios apartados deste artigo: “¿Qué ha hecho Jesús para merecer la muerte?”... “La Historia contesta: Ha amado a su patria”. Quiso elevarla , engrandecerla, encarnar en ella el ideal, que coloco en el cielo”. Curros postula a grande tarefa liberadora esenia á que Xesús tiña certos vencellos, no que tocaba á opresión do imperio Romano. Neste caso, matiza: “El amor a su patria era en El tan grande que no cabía en la Judea, y se desbordo por el universo, llamando a disfrutar de sus beneficios a todos los hombres. (...) “Jesús no ha descendido del Calvario todavía. Como vivio en la sociedad antígua, vive en las sociedades modernas”. Incidindo: “Pero los Cristro de ahora no son hombres: son pueblos. Lo que ayer hacía Roma con Jesús, hoy lo hace Madrid con Galicia”.

Nestes considerandos, entre Xesús e Galiza, Manuel Curros Enríquez lanza unha serie de doídas proclamas de liberdade patriótica, procurando un Mesías capaz de resucitar na nosa Terra desprotexida e difamada azos de liberdade, prosigue: “Como Jesús, Galicia realiza el milagro de alimentar a las gentes careciendo de recursos, y a nadie conmueve  su miseria. Como Jesús, Galicia la venden sus propios hijos, cuanto la buscan para prenderla, y tiene que callarse. Como Jesús agonizaba, abierto el costado y desconyuntados todos sus miembros, Galicia agoniza tambien, vertiendo a torrentes su sangre por la herida que abre en su pecho la emigración. ¡Oh! Es preciso que creamos en la divinidad de Jesús los que amamos la patria, porque si Jesús no resucitó, nuestra patria no resucitará tampoco y habrá muerto, ¡habrá muerto para siempre!”

Este paralelismo tan evocador entre a personalización de Xesús de Nazaret, en seus prodixios e a profunda apoloxía de afondar nas virtudes que emanan do “Sermón do Monte” e doutros relatos evanxélicos que amplían as secuencias dos prodixios e e dignidades humanistas, existencialistas e fraternais, de estar en comuñón cos que soportan o peso dos poderosos; dos que se afanan por crear vítimas e humillalas con infamias a súa plusvalía. Na liberación dos oprimidos estivo Xesús, nese mesmo lugar debemos posicionarnos nós os humanos, con maos dadas, sexamos crentes ou ateos, negros ou brancos, sendo eficaces no exemplo de Xesús coa samaritana, naquela auga viva dos encontros e das ofertas. O filósofo francés, Ernest Renan, en súas controversias sobre o cristianismo, xulgou: “Se Cristo non foi Deus, merecía selo”.

Comentarios