A dor debía ser inmensa, lancinante, invasora, tal vez crónica. Por iso, cando a vin, co seu porta bebés e unha boneca no lugar reservado para a crianza, sentín un arreguizo especial, unha tristura fonda, se cadra un ataque de empatía. Ao inicio non acreditei, pensei mesmo que estaba sufrindo unha alucinación transitoria. Ela falaba dirixíndose á boneca coa mesma dozura que o faría coa crianza que non tivo, ou que perdeu, que imaxinaba viva e atenta, seguindo cos ollos as súa palabras de agarimo, os seus cánticos de arrolo. Pasou sen deixar outro rastro que o da súa obsesión, o da fuxida da realidade, a do seu exceso alucinado. Un abraio de amor, unha fenda na realidade.
Pasaron días, tal vez semanas. Volvín cruzala no paseo dunha rúa concorrida. Ela seguía co seu camiñar bambeante, coas súas salmodias reiteradas, cos seus agarimos múltiples. Sentín frío, un acordar excéntrico, tal vez unha calma pausada. Pensei en dirixirme a ela, en celebrar a galanura da boneca, mais pareceume cruel, desproporcionado, impropio.
Seguín camiñando e cavilei, por un momento, cal sería o tamaño da miña fuxida cara adiante se eu vivise unha situación parella, se perdese unha filla ou un fillo –supoño que a dor sería a mesma– e quixese gardar, para sempre, a criatura ancorada no meu peito.
Agora, cando a vexo pasar sumida nas súas coidas, arborando o porta-bebés coma quen leva o tesouro máis prezado, penso, a desgusto, nas desgrazas alleas como medida complementaria da felicidade propia, nas coidas propias como insignificantes diante da magnitude da dor daquela muller portando unha boneca no canto de levar un ser vivo.
Levo días fóra da casa, nun ambiente estraño, solitario de alguén. Pasou a xornada e estou canso. Detéñome a pensar nisto que lles conto. Sinto frío, estupor se cadra, tal vez melancolía. E se esa criatura, que xa non está, fose o noso pequeno país sen estado, que nos morreu entre as mans e xa nada hai que facer: só cantarlle cancións de berce e falarlle coma se estivese aquí, escoitándonos.
