Carlos era o repetidor, pero ninguén se atrevía a chamarllo porque tiña 14 anos cando os demais andabamos polos dez. Non se lle daban ben nin Matemáticas nin Ciencias ; ou, como el teimaba, aquilo de pensar. Cando o mestre tiña que facer algo en dirección el quedaba de encargado, con permiso para castigar a quen non se guiase; porén, nunca fixo uso de tal licenza porque achaba un abuso que un do seu tamaño se metese cos pequechos.
Fedelliño e morena como eu era, el volvía por min sempre. Nunca deixaba que ninguén se metese comigo.
Tempo despois , nunha noite de algueirada, un paspán andábame amocando esporeado polos amigos que viñan con el. Xa lle estaba botando o ollo á cadeira que lle espetar na cabeza cando unha man enorme axexou por riba do seu ombro e púxoo no seu sitio. Era Carlos, co seu nariz redondo e o sorriso de dentes pequenos. O medo é libre e, aínda que o viron só, todo aqueles “valentes” liscaron axiña. Saímos á rúa e acompañoume á casa. Polo camiño fómonos poñendo ao día. Traballaba de obreiro nunha fábrica, onde se sabía querido e respectado. Contoume que se lle seguía dando mal o de pensar, pero xa menos, e que se decidira a vir porque me vira nun cartel na porta do teatro. Pediume que mirase por min , que se algo aprendera na vida era que sempre vai haber quen necesite que un máis grande lle diga “xa está ben”.
Esta semana, baixo a orballada, moitas de nós camiñamos cun nó na gorxa, raiba no corazón e un “nunca máis” aos que se cren rexos . Desta non chegamos a tempo. Que non tarde a xustiza polo menos
