Este 11 de novembro pasado, a Unión Europea decidiu renovar por un ano consecutivo máis, as ilegais medidas coercitivas unilaterais, mal chamadas sancións, contra a República Bolivariana de Venezuela.
Decátome diso a través dun comunicado que fixo público, ao día seguinte, a Cancillería do meu país, rexeitando tales medidas.
Léoo con coidado e síntome, como é lóxico, moi identificado con el, no seu xusto reclamo. É curto, pero contundente. Non ten desperdicio. Nel subliño algunhas ideas e cualificativos que me parecen sumamente acertados. "Desafortunada decisión". "Anacrónica decisión". "Estratexia completamente errónea". "Decisión incoherente". "Perigosa práctica". "Política insá". "Chantaxe política".
Tamén se denuncia nel, e quero copiar o parágrafo completo, que "as Medidas Coercitivas Unilaterais aplicadas ilegalmente pola Unión Europea de forma premeditada, castigan e violan masivamente os dereitos humanos do pobo venezolano, xa que as súas consecuencias indirectas terminan por limitar o acceso a alimentos, medicinas, insumos primarios, maquinarias, repostos e equipos necesarios para garantir dereitos fundamentais e asegurar o normal desenvolvemento da nosa sociedade".
Iso é exactamente así, sen ningún tipo de esaxeracións. Podo dar fe diso. De tal maneira que hoxe, pola miña conta e baixo a miña propia responsabilidade, non tería ningunha obxección en engadir outro cualificativo para estas medidas da Unión Europea: criminais. E queren un máis? Tamén lles chamaría estúpidas!
E digo estúpidas, porque, en verdade, os membros das elites europeas responsables dese tipo de decisións, que obviamente as toman seguindo o patrón de comportamento do goberno norteamericano, cando non as súas instrucións directas con rango de complicidade, non parecen comprender que elas responden a unha política condenada de antemán ao fracaso. Polo cal penso que sería bo que revisasen a fondo, con sentido, non só autocrítico senón tamén pragmático, o valor real desas anacrónicas e desafortunadas (como ben di o comunicado da Cancillería) medidas coercitivas. Medidas, con resonancias doutra época e aroma de nostalxias imperiais, baseadas na chantaxe e na utilización da forza por encima da ética e da razón, que xa deberan estar erradicadas para sempre das relacións internacionais entre nacións que se din civilizadas.
Pois creo coñecer ben o carácter indomable do pobo venezolano en xeral, así como a disposición da nosa dirixencia política e do noso goberno, democraticamente elixido, no sentido de non ceder de ningunha maneira ás presións e chantaxes para desviar o rumbo da revolución bolivariana. E podo asegurar, con base a ese coñecemento, que de ningún modo imos ceder nos nosos propósitos de avanzar pacificamente cara á emancipación definitiva e a seguranza da soberanía plena do noso país.
