Hai pouco, nunha conversa arredor dunha mesa, mencionouse unha persoa do pasado. Alguén que permanecera soterrada na memoria e que, de súpeto, fora traída á tona como se se tratase dun vestixio arqueolóxico. A mente retrotraeuse con saudade, non por inxustificada menos confortable, a tempos idos.
Era, a persoa lembrada, alguén cunhas probabilidades moi baixas de ser evocada. Unha sorte de das Man heideggeriano elevado ao cubo: un exemplo conspicuo da “vida inauténtica” que xera o capitalismo. Así a percibiría un tipo estirado como o alemán. Malia que ela, no seu empeño diario, experimentaría cada xornada que arrebataba ao destino como o máis heroico e substancial dos triunfos.
Ceabamos nun restaurante de saborosa cociña marroquí aberto pola nova inmigración que está a mudar a socioloxía do barrio. Esta hostalaría florece, en boa medida, grazas á peonalización da rúa Urzáiz e adxacentes emprendida, no seu tempo, polo goberno de Lois Castrillo –coa obtusa oposición, por certo, de parte dos comerciantes– e que substitúe –canda os novos bares hipsterizados, almacéns chineses e casas de apostas–, o pequeno comercio autóctono, as tascas con serrín e palillos no chan e as cafetarías de espellos e mármore; escenarios, aqueles, da única interculturalidade existente: a dos naturais da costa e a dos chegados do interior galego ou da emigración americana e europea.
Tanto tempo despois, o espectro daquela muller regresaba. E con ela outro Vigo. A súa peculiar figura, de corpo enxoito e cara demacrada pola droga, que estampaba as rúas co seu chandal coloreado, a súa riñoneira e os seus zapatos de tacón alto, enchía a conversa de dous fillos do barrio como se dun animal totémico se tratase.
O Calvario, co seu ambiente de vila que permite o encontro interxeracional na rúa, aínda é un lugar habitable que contrasta co Vigo mercantilizado do centro. Malia a crise perpetua, no Calvario, rapaces de orixe africana van andando á escola para forxarse un futuro e vellos e vellas toman o sol nos bancos públicos. Polas tardes, as terrazas ínzanse milagrosamente de xente.
A mesma xente que fai números para pagar o alugueiro e o aceite. Está a formarse unha nova identidade de barrio. Quen sabe se dentro de vinte anos algún deses rapaces de pel escura evocará, con saudade inxustificada pero confortable, o Calvario do presente e os seus personaxes míticos.
