Hai uns días soubemos que ía fechar o Derby, o emblemático café compostelán, outrora sede de faladoiros culturais. Cos anos o lugar perdera esa enerxía que lle trasladaba a clientela máis rupturista. Aínda así, e malia o estilo requintado do local e o trato distante do persoal, non deixaba de ser un vestixio da cidade que un día coñecemos. Hai meses botaba o peche a derradeira ferraxería do casco histórico, unha das últimas que sobrevivían ao imperio das grandes superficies. Aquel local era todo un museo vivo, cos seus andeis altísimos cheos até os topes de parafusos de todos os tamaños. Cantas veces nos ten salvado a vida Casas Chico no medio dunha operación de bricolaxe. O negocio que agora ocupa o seu lugar soubo aproveitar a magnífica escenografía para o seu novo uso, o dun gastrobar, que é como se lle di en moderno a un bar onde tomar uns petiscos enxebres sen perder o glamour. Van pechando ultramarinos, droguerías ou mercerías, facendo do casco histórico un contínuum de locais de hostalaría e tendas de souvenirs.
Cando o coronavirus “mandou parar”, as rúas de pedra da miña cidade ficaron desertas. Ningún daqueles comercios puido abrir as súas portas, agás o mercado, que continuou a latexar porque aínda non fora completamente engulido pola lóxica do turismo de masas. Nestes meses de pandemia decatámonos do inmenso valor do pequeno comercio. Durante os días do confinamento, saír mercar o pan ou a froita converteuse nun respiro que nos permitíamos unha ou dúas veces por semana. Moitas pequenas tendas contribuíron, coa súa solidariedade, a que non lles faltase alimento ás persoas que ficaran nunha situación de maior vulnerabilidade. As redes de apoio veciñais tiveron nas tendiñas de bairro un elo fundamental. Agora que todo volve abrir, toca pensar se queremos continuar nesa carreira cara a cidades sen xente ou mantermos a vida nos centros (das cidades).
