O ano que nacín, Louise Glück publicou Ararat. O poemario, atravesado pola emoción a golpes de honestidade, analiza as dificultades da xestión dos afectos no seo da súa familia, os roles, as figuras ausentes e o pouso que nos deixan as desaparecidas. Unha familia tan propia que, porén, podería ser calquera. E uns poemas que non todas poderiamos escribir, nin polo fondo nin moito menos pola impecable forma na que están escritos.
Sinto agora a miña relación con ese libro e o momento no que chegou ao mundo como unha correlación natural, moi afastada da mera coincidencia. Como un traballo poético feito para permitirme entender un pouco máis de min mesma, do mundo e dos afectos que percorro e habito. Tolstói tocou a tecla en 1878 con Ana Karenina e "todas as familias felices son parecidas, pero as infelices sono cada unha á súa maneira", e a sociedade, fóra dos muros da autoconversa íntima coa lectura, non seguiu a música. Louise Glück foi moito despois, mais tamén esperou no caixón das ávidas descubridoras.
Nacemos xuntas, mais Ararat aterrou en min case 34 anos despois, como ese momento no que tiña que chegar. Foi grazas ao club de lectura de poesía 'Doutras bocas' organizado por Apiario, da man das admiradas e inspiradoras Dores Tembrás e Antía Otero nas librarías Moito conto e Cronopios. O Premio Nobel de Literatura que en 2020 sacou a Glück do anonimato universal, da discreción propia das autoras que permanecen ocultas durante anos como unha valiosa mina, achégaa hoxe a nós como a celebración dunha das barreiras seculares que había que tirar abaixo: a sacralización da familia. Non é casualidade. Era o momento.
Chegou o tempo de espir a familia. A todas e a cada unha en particular. É o tempo dos Vencellos feroces de Vivian Gornick, unha relación materno-filial descarnada na que con facilidade nos recoñecemos. A xeración de filmes de Disney que a través de Coco, Red, Encanto e outros títulos berra que xa non lle interesa o príncipe azul, senón a reparación do dano do fogar. De Las hijas horribles de Blanca Lacasa Carralón, un ensaio cheo de referencias académicas, literarias e cinematográficas que demostra que o nó no estómago das familias sempre estivo aí, mais faltaba o argumento último da reparación. Faltaba un feminismo que nos levara a entendernos, mirarnos e liberarnos da culpa. Para contarnos coa franqueza de Glück, en alta voz.
