Hai moitos anos, unha persoa que quero coa alma pintou un cadro baseado na versión máis coñecida de Os xirasoles de Van Gogh. Foi unha das inspiracións máis logradas que fixo nunca, respectando a cor, a proporción e mesmo a textura daqueles pétalos picudos, e tamén o definido trazo marrón do floreiro. Non sei se chamaba máis a atención da xente que visitaba aquela casa polo icónico da obra ou polo ben conseguida que estaba a reprodución, pero ela non era fachendosa e só se amosaba comedidamente contenta do que conseguira pintar. Coñecéndoa, sei que se enfadaría moito coa acción das dúas ecoloxistas que hai uns días lanzaron sopa de tomate sobre a pintura orixinal na National Gallery de Londres, algo que, con seguridade, consideraría un atentado contra a arte e a vida.
Eu tamén me indignei ata maldicir, pensando nela, en Van Gogh e na arte que nos salva cando semella que non queda nada máis ao que agarrarse. Mais, irremediablemente, lembreime con tres ou catro anos estragando os debuxos do meu irmán. El compartía con ela aquel don para o debuxo, inventaba universos de ratos con gafas que lían libros, inmensos campos de fútbol coas gradas ateigadas de público, agrupacións musicais con todo un arsenal de instrumentos, e eu esborranchaba todo canto atopaba cos meus lapis de cores.
Non lle quería mal ao meu irmán. Todo o contrario. Quería expresarme, como el facía, e provocar a mesma atención e abraio que el conseguía cos seus debuxos. Quizais pensaba que o máis efectivo era facelo por riba deles; que o que o resto entendía como unha insignificante expresión de bebé sería máis visible canda a súa propia. Pero o único que recibía eran numerosas reprimendas adultas. Vían unha nena que quería amolar o seu irmán, unha cativa que non acouga e que non sabe o que fai. Eu era a sopa de tomate e a el non había cristal protector que o salvase. Entón chegaba ela, co seu ánimo conciliador, e consolábao ata facelo comprender. A continuación collíame no colo e consolábame tamén a min, que quedara muda ante aquelas bágoas, co seu elocuente silencio. Eu non era artista. Eu quería saber que había detrás dos cadros, máis alá da tea de saco e a numeración escrita a lapis, e ela asumía o risco de que tirase con todo. Mirábame e sentía unha vontade de ler en min, sen berrar, sen condescender. Mirábame en silencio e en silencio dicía: fixeches mal, pero non es unha sopa de tomate.
