Contra todo prognóstico, a Noiteboa alberga uns dos máis grandes silencios que se poden experimentar. Saír á rúa á hora da cea para sacar a pasear o can, fumar un cigarro, tomar o aire ou fuxir da obriga social mentres as familias están reunidas ao abeiro do fogar enfróntanos a un mutismo abismal na escuridade, como se de súpeto a vida se puxera en pausa.
Estamos a soas na noite ante o escenario da vida doméstica, coa luz nas ventás e o movemento frenético de xente e vaixelas, paquetes e botellas, grilandas e brillibrillis. E é aí, xusto nese punto, cando descubrimos que o silencio que nos envolve é tan só unha ilusión.
Que, coma as que temos ante nós, milleiros de xuntanzas en todo o mundo se están a producir máis ou menos ao mesmo tempo, e que, polo vértice inexorable do imposible, non todas as persoas están a gozar da paz e o amor do fogar nin do privilexio da calma.
O silencio lembra como a emoción polos números da lotaría contrastaba uns días antes cos saloucos das estudantes afgás ao coñecer que o réxime talibán borra definitivamente o seu futuro prohibíndolles ás mulleres o acceso á universidade; lembra as protestas das iranianas e a condena a morte do futbolista Amir Nasr Azadani por apoialas, que agora o réxime dos aiatolás nega. Mentres, os 281 millóns de migrantes que hai no mundo non coñecen outra lotaría que a do nacemento e 6 morren cada día intentando alcanzar as costas españolas.
O silencio conta a espera na fronteira de México e Estados Unidos, onde centos de persoas pasan o Nadal agardando para cruzar ao país que promete facer realidade os seus soños e afastalas dos seus pesadelos; esas vidas en stand by polo Título 42 estadounidense non teñen a menor intención de retroceder polo río, a selva e os centros de detención onde, para moitas outras, rematou a travesía.
Describe tamén o silencio a imaxe dos corpos magoados e inertes dos civís en Jersón tras o bombardeo ruso, expresións de horror e bágoas e o probable desexo de rebobinar o tempo un ano atrás, quizais coa lembranza dun mantel bordado, unha mesa posta, o riso característico dalgún ser querido ou esa casa que xa non existe.
E aínda fala o silencio das guerras esquecidas de Siria e Iemen, nun apagón informativo demasiado ocupado coa última hora. Pode que o silencio da Noiteboa estea condenado a existir para lembrarnos que ata na noite de paz, estamos en guerra.
