Cando ninguén miraba, comezou a nosa guerra. A arma emerxeu do chan coa poeira da carraxe que nos provocaban aqueles rapaces. Alí onde estabamos, eles decidiran que non podiamos estar. Berraban, rían, daban un paso á fronte e medíanse con nós coa superioridade dos centímetros marcados a lapis na parede canda o marco dalgunha porta. Ao principio liscabamos, murchas, coa ollada primeiro no chan, despois no camiño de volta á casa. Marchabamos antes de tempo, resignadas ao prato na mesa, o hule de flores, as sabas de algodón tendidas na horta.
Pero aquel día non. Unha couce de xenreira no chan levantou o po que nos deu a resposta. X agachouse a cámara lenta, sen afastar a mirada dos abusóns, e apañou con cada man un puñazo de pedras. Coa mesma cadencia, vimos a alerta debuxada nas caras daqueles nenos, os torsos rotando, as pernas emprendendo a carreira cara atrás. Gañamos aquel combate no que as pedras choveron de fronte coa furia dos cantos dentados, tan diferentes a aquelas que faciamos rebotar no río.
Coñecemos a brutalidade dos bordos afiados na segunda batalla. Citámonos na canteira, un arsenal de armas ao noso alcance. O obxectivo era atacar e, ao tempo, gorecernos nas partes brandas do corpo e tras as dunas de cantos aguzados; era necesario protexer a cabeza para evitar un destino fatal, pero todas sabiamos o que era inevitable. Alguén sangrou, o sangue tinguiu as pedras e todas marchamos correndo.
A terceira vez foi nos penedos, e foi a última. Ao noso ataque por sorpresa sucedeuno un novo e máis letal proxectil. Os rapaces fixéranse cunha pistola de balotes de feira e comezaron a disparar a discreción. Fuximos espavorecidas daquelas partículas de plástico amarelo e do coro de gargalladas cos brazos, as pernas e as costas ateigadas de queimaduras encarnadas. A comunidade internacional das nais e as avoas ditaminou que o xogo remataba para sempre. Aquilo era xusto o que parecía, un enredo de crianzas emulando co xogo a vida, a morte e a guerra.
Hai uns anos que reparei por primeira vez na fotografía de Javier Bauluz na que un rapaz palestino lanza pedras cun tiracroios contra un helicóptero israelí en Nablus, e non puiden evitar lembrar aquelas loitas. Aínda ninguén nos explicara nunca o que era a Intifada, pero nós xa coñeciamos as pedras e as balas, o xogo e as trampas. E que xusto aí, no bordo cruel da trampa, é onde remata o xogo.
