Ante os micrófonos da radio estatal rompíase o mércores o coordinador da Unidade de Emerxencias de Médicos sen Fronteiras en España. Ricardo Martínez trataba de atopar palabras para responder a pregunta de como resiste o persoal sanitario que atende a poboación en Gaza. "Todos os días alguén perde un familiar directo. Os límites xa están sobrepasados", denunciaba, ao tempo que negaba a chegada dunha suposta axuda humanitaria que non existe.
Con silencios, saloucos, cadencias no respirar, o sanitario esforzábase en sintetizar en palabras un horror que era cristalino na súa ollada (agora que a intimidade da radio tamén se recolle en vídeo). Da carencia de comida, de auga, do sangue e as feces das crianzas antes de morrer de medo. Das que chegan soas, orfas, coa morte dos seus cravada nos ollos. Da tesitura de ter que decidir a quen atender e a quen deixar porque xa non hai nada que se poida facer máis que acompañar. Se é que iso é posible.
Estamos a ser testemuñas do abandono internacional dunha poboación que cada día, dende hai 70, está a ser brutalmente exterminada. Pero as testemuñas non estamos cegas, nin debemos estalo. Contra a cegueira da comunidade internacional, temos a obriga de ver as atrocidades que o Estado de Israel está a cometer con civís inocentes que nada teñen que ver coas bombas, coas armas prohibidas e permitidas e cos homes que se declaran a guerra. E tamén contra o silencio de tantos dos grandes referentes mundiais na música, no cine, na televisión. Quen hoxe alza a voz, como Susan Sharandon, como Angelina Jolie, como Residente, son a valente excepción dunha industria na que o poder duro veta calquera alarde de humanidade.
Puxérono moi difícil coa prohibición da entrada da prensa internacional en Gaza, pero non conseguiron taparnos os ollos. Grazas á prensa palestina, o persoal sanitario e a poboación civil é fácil que nos agromen imaxes estarrecedoras cando escoitamos o relato de quen estivo alí. Levamos dous meses vendo crianzas mortas, feridas, convulsionadas, amputadas. Nais, pais, irmáns, avós e avoas e tamén nenas e nenos, mortos ou aferrados aos destinatarios do seu amor, inertes e envoltos en sudarios. Vémolos e, aínda que non queiramos, miramos. Obrigámonos a mirar. E, quen non o fai, debería. O peso da imaxe é moito menos indigno que o da indiferenza.
