Hai dous momentos na vida que nos dan máis luz que ningún outro. O primeiro é o instante no que nacemos, o descubrimento primeiro desa claridade estraña á que nos afacemos sen remedio para o resto da nosa existencia. É o primeiro frío fóra do ventre e a primeira calor dun mundo novo no que nunca volveremos flotar en sentido distinto ao metafórico. Hai unha capela de pel nos ollos pechados e unha membrana que os cobre cando se abren, pero o alumeamento leva ben posto o nome para describir esa primeira etapa de aterraxe ao mundo. Porque si, hai luz. Hai luz coándose tras a fina liña que aínda nos mantén na comodidade plácida do colo, do peito, do leite morno e a roupa cálida, do arrolo e o camarolo pronto ou improvisado para poder repousar o sono intermitente.
Pero todo iso ten un final. Chegamos ao mundo ao acubillo dunha comodidade que debemos desterrar antes de que o mundo nos pase por riba, porque non hai regazo para sempre nin sono infinito. Non hai nai nin pai nin avoa nin protección nin celebración da vida para sempre. Pronto habemos perder a inocencia; axiña habemos ser vulnerables sen que ninguén mire por nós a xornada completa. A nosa misión na vida debe ser buscar a segunda gran luz das nosas vidas: temos que espertar. Espertar non é erguerse da cama todos os días, mesmo cando iso supón un grande esforzo. Espertar é abrir as pálpebras e poñer a vista na terra todos os días, mirar cara a diante e cara atrás, recoñecerse nunha foto de hai vinte anos e descubrir toda a luz que medrou en nós. A min a cabeza fíxome clic aquel 28 de decembro de 2002 na praia do Orzán. A nena de 12 anos perdeu a inocencia o día dos Santos Inocentes. Ninguén puidera salvar a praia dos avós, nin eles mesmos nin nós. Naquel areal caeu o pano e aquela luz fíxome fundir a negro. Véxome o paradoxo na cara.
Nacemos coa oportunidade de ver, mais aínda non vemos. Percibimos, sen capacidade de observar, como aquela sociedade distópica que debuxou Saramago no Ensaio sobre a cegueira. "Penso que não cegamos, penso que estamos cegos. Cegos que veem. Cegos que, vendo, não veem". A placidez do colo e o berce non pode intercambiarse por un sofá, un amor ou unha esmorga. Non vale con vivir sentindo un leve fío luminescente, como cando vimos ao mundo. Hai que espertar, aínda que doa, para evitar vivir na sombra.
