A quenlla nada cara a min co compás desnortado. Mentres paseo pola beira do mar, apenas mergullada polos xeonllos, necesito crer que é un muxo ou unha maragota. Pero non é vermello nin ten pintas, non fai círculos concéntricos na auga coa boca branda e redonda, abanea o corpo dun lado para outro coma unha serpe e unha pequena aleta vertical asoma a ras da superficie.
Comezo a batuxar coas pernas con todas as miñas forzas e decátome de que non, non lle teño medo. Estoulle a enviar un sinal de alerta a unha preadolescente a piques de naufragar na area. Isto non é unha película de Steven Spielberg nin ela unha especie con sede do meu sangue. Neste episodio da historia as dúas estamos en perigo.
Coas ducias de imaxes de animais varados nas praias da Costa da Morte nos últimos anos na retina, o abrazo das augas inusitadamente cálidas que noutro tempo cortaban a circulación dos pés, os encontros cos novos seres que atopo de fronte, dubitativos, e a lembranza daqueles que dende a infancia nunca volvín ver; con todo iso no maxín libro a batalla de durmir pola noite un 7 de agosto a carón dunha ventá aberta pola que non flúe o aire. Levo instalada no corpo a calor dunhas quince ou vinte xornadas de sol que se resiste a abandonarme e pide a berros un pouco desa auga xélida que este verán non quixo facer acto de presenza.
Por iso non lle teño medo á quenlla nin aos pais da quenlla nin ás carabelas portuguesas nin ás mandas de candorcas presididas pola comandanta xenerala Gladis. Non lles temo aos mosquitos tigre nin aos niños de velutina, a pesar da miña alerxia a estas últimas. Eu téñolles medo, pánico, pavor, ás hordas de xente desnortada do presente.
Nun artigo publicado esta semana no The Guardian, vinte testemuños describen unha tendencia cada vez máis notable na nosa especie a manter unha actitude autómata e incompatible coa convivencia co resto das persoas nas salas de cine. É un non saber estar, un rebumbio constante e unha propensión a non pensar máis alá do que acontece na pantalla que eu identifico tamén cunha forma xeneralizada que moita xente ten de estar no mundo. É esa expectación ante o que acontece coma se fose alleo, ficción, un entretemento sen transcendencia. Convivir con outros seres, humanos, animais e vexetais coma se fosen un holograma. Máis desnortados que unha quenlla a piques de varar en Valarés.
