Un deses libros que chegaron para revolucionar a miña vida ten un home na capa con dúas tiras de esparadrapo na boca formando unha cruz. Aparece sorrindo, ben peiteado e co colo do que promete ser unha camisa elegante. É desas capas que non deixan que un libro pase desapercibido, aínda que seguramente a estadounidense Rebecca Solnit non buscaba taparlle a boca a ningún home cando escribiu Os homes explícanme cousas. O obxectivo da autora era apelar á escoita activa a través do sinalamento dunha práctica tan inverosímil como común: os homes explícannos cousas que xa sabemos. Continuamente. Mesmo cando posuímos un grao de coñecemento maior sobre a materia. Mesmo cando llelo facemos saber. Mesmo cando a diferenza de control sobre o tema risca no obsceno. "Algúns homes", insiste Solnit, dun xeito, ao meu parecer, excesivo, porque o fenómeno, sexan eles máis ou menos, aféctanos a todas. E porque deses, moitos, ao decatarse, nin calan nin recúan.
A cita do programa First dates que se fixo viral estes días é un claro exemplo dese mansplaining. Un mozo de boa aparencia (segundo o canon que aplicaría calquera porteiro de discoteca), declaradamente cultivado nos bos hábitos de vida, interroga á médica coa que lle tocou cear ante as cámaras de televisión, negra e vestida dun xeito máis informal, e celebra as súas respostas correctas coa condescendencia dun profesor de pasantía a unha rapaza de secundaria. "Moi beeeeen". "Como que moi ben? Se saquei unha carreira", replica ela, molesta. "Non fai falta sacar unha carreira para saber iso, con estar metido no mundo do fitness...", espeta el, sen agochar a súa firme pretensión de quedar sempre por riba.
Gustaríame dicir que a viralización do vídeo converteu a ese home nun meme, pero, por desgraza, o que el representa entraña moito máis. A min lembroume o día que trataron de convencerme de que Arnaldo Otegi puxera a bomba de Hipercor, chegando a buscalo na Wikipedia porque o meu traballo de fin de curso sobre o tratamento informativo dos atentados de ETA non era suficiente. A visita do xornalista xubilado que comezou a explicarme paso a paso como se escribe unha noticia ao dar por feito que eu era a bolseira. A todas as mulleres coas que algunha vez falei deste pesadelo do que non se libran nin as presidentas e dos sorrisos amables que forzamos a diario mentres fantasiamos cunha cruz de esparadrapo.
