Non lembrabamos un setembro así. Nas baldosas, baixo os pés, sobe a calor do asfalto onde antes renxían as primeiras follas do outono. Ao biorritmo, case listo para o primeiro frío e a noite pecha, saíronlle olleiras, abríronlle os poros, e agora atopa consolo nas cores imposibles do ceo e as postas de sol. A sombra que procuramos como auga no deserto é un oasis na cidade de uralita e formigón, de baía comida polo ladrillo, de terra furada polas miñocas do parking, alí onde hipotecamos as nosas vidas sen moito onde escoller. Abrazamos, suando, todo o que os configuradores do mundo programaron para nós e ardemos.
O mercurio rexistrou este setembro o clímax máis insólito na historia da nosa contranatura. Non o dicimos hoxe nin agora, berrárono dende a resistencia indíxena, dende o pulmón do mundo, antes dos tiros e o pneumotórax. Viñeron as xentes da ciencia cos seus consellos e os seus informes e quedaron co tícket engurrado na man para entrar na axenda das cousas importantes. Viñeron as plumas ávidas da literatura e o xornalismo que non se vende por un banner de 728x90; o activismo de Chut Wutty, Berta Cáceres, Bruno Araújo, Joannah Stutchbury, Dom Phillips, ata que algún asasino os silenciou para sempre. E cando falamos, por fin, de sustentabilidade, viñeron as megaempresas e as políticas da contranatura coa bandeira das enerxías limpas e a economía circular. Como na guerra dos mundos, os cabalos salvaxes son Quixotes lúcidos contra torres de eólicos.
Abofé que hai moito tempo que alguén se atreveu a advertirnos do atentado contra a natureza e os seus efectos dende moi lonxe desta urbe, do carriño que había que encher, da hipoteca, do euríbor e daquela viaxe na que sacamos moitas fotos. Seguiu acontecendo cada día con cada bala, escavadora, criatura varada, besta desorientada, migrante en fuxida libre. E aquí ardemos, ardemos coma se este lado bo do mundo nos concedera o privilexio de arder.
O que arde non é unha película de Óliver Laxe, somos nós bañándonos nas lapas dunha inmensidade planetaria que non pode respirar. Ardemos nunha oficina ás cinco da tarde. Ardemos nun micropiso sen ventilación nin presuposto para pagala. Arden os montes nos que xa case non vive ninguén. O novo ensaio sobre a cegueira da humanidade é un campo de reclusión de lume mentres alguén berra que o lume non existe.
