Cando tiña dous anos, meus pais quedaron abraiados ao ver a naturalidade coa que lles dixen adeus dende a porta da casa o día que marcharon un mes ao Brasil, mentres eles, a avoa e o avó, flanqueaban o meu corpo cativo, sorrintes, honrados pola responsabilidade delegada dese labor único que só a idade lles podía chegar a dar.
Dende aquel verán no que mediron por primeira vez a súa nenez coa miña, alá foron case vinte máis de tempo compartido, merendas de pan con chocolate, tardes na praia, cheiro a horta de pexegos e a herba acabada de cortar e conversas que aínda resoan nos caixóns sonoros da memoria, abertos para traer unha e outra vez o timbre inconfundible das súas voces.
Mais esa atracción de nena polos máis vellos, ese querer saber o que ten que dicir quen tanto viviu, atopa un punto de inflexión a medida que a tenra xuventude vai quedando atrás.
Hai un aquel na idade última da vida que nos atrapa porque ten máis que ver con nós mesmas que coas historias que a xente maior rescata do pasado. É un golpe brutal de realidade ao que chegamos o día que pasamos de atesourar á xente vella como un testemuño do que xa foi a decatarnos de que son o reflexo do que seremos en cuestión de tempo. Un tempo que avanza máis rápido cantas máis candeas sopramos na torta.
“Hai que ser máis valente para ser vello que para ir á guerra: quen vai á guerra cre que vai sobrevivir, o vello xa sabe que a súa decrepitude avanza”, contáballe Maruja Torres a Jordi Évole nunha entrevista televisada que se converteu no máis comentado nas redes durante horas.
Porén, a veterana xornalista, que está a piques de facer oitenta anos, animaba ás persoas maiores a “quitarse o medo á vellez”. “Es tan novo na túa vellez como novo fuches na túa adolescencia porque todo che acontece por primeira vez”, explicaba. O resorte automático da mente levoume a eses nenos con engurras que xogaban coa neta no verán e a todas as veces que me preguntei como serían as súas experiencias de xuventude noutro tempo da mesma vida: os berros, os bicos, o desexo, o baleiro... Mírome no espello as cinco liñas da fronte e véxome sendo eles, diferente e idéntica a un tempo.
É a catarse de descubrir a beleza da vellez, un recordatorio de vida para afrontar o cansazo, o lumbago, a carne que se rende á gravidade e todo iso que, cando sae da cápsula do invisible, fai picos de audiencia.
