Hoxe volverei saír ás rúas, como fago sempre, mais cada ano sentíndome como nunca. Porque cada 8 de marzo é igual e diferente ao mesmo tempo. Sairei coas miñas compañeiras, como vimos facendo de maneira ininterrompida dende aquel 8-M de 2018 tan cheo de ilusión. Lembro chegar á casa coa electricidade no corpo despois dunha manifestación histórica en Vigo, arroupadas por tanta xente de tantas idades e realidades distintas. Sentímonos tan comprendidas, tan unidas, tan acompañadas, que probablemente pensamos –ou polo menos eu así o fixen– que desta vai. A realidade é que non foi, pero foi indo.
A ilusión do 8 de marzo de 2018 transformouse co paso do tempo noutra cousa. Daquela acción xurdiu a reacción e a extrema dereita (e a dereita extrema) comezou a ter voz nos parlamentos, o consentimento converteuse nun tema de conversa ateigado de argumentacións absurdas, a violencia sexual e as manadas xamais cesaron, a fenda salarial e a precariedade laboral continúan a ser o noso lastre e as guerras que asolan o mundo seguen a expoñer as mulleres e as nenas á brutalidade extra da violación. Vemos como cada triunfo, cada referente, acaba batendo as máis das veces contra o muro dun sistema aínda extremadamente patriarcal. Como a xeración tapón son homes en maioría absoluta nas presidencias e os consellos de administración.
Por cada chanzo, quilos de infra-atención á igualdade na política, na xustiza e nos medios de comunicación empúrrannos a un enorme paso atrás. Cabréome con cada retroceso, con cada presión para ser as mellores, con cada non das mulleres extraordinarias e con todas e cada unha das renuncias porque hai que coidar, porque hai que cargar na mente co horario e a emoción de cada ser que nos rodea. Ou co medo, como unha condena en vida. Non, non son a única cabreada porque os nosos dereitos deixaron de estar de moda. Así que non, non imos. Imos indo, daquela maneira.
Mais no fondo, e a pesar de todo, o 8 de marzo segue a ser un día especial na nosa axenda. Dedicámonos as unhas ás outras un tempo que non temos porque nolo rouban. Sairemos hoxe como sempre, sentíndonos como nunca. Mudaremos a ilusión quizais polo lume da carraxe, quentes baixo a choiva. Luísa Villalta escribiu en 2006 que "a amizade ten flor que rebenta nas paredes". Outra sabia, moito máis nova, aprendeume que non estamos soas porque estamos xuntas.
