En primeiro lugar, para abordar a urxencia habitacional e a escaseza de vivendas a prezos alcanzábeis na Unión Europea, o Parlamento Europeo podería considerar a posta en marcha de directivas e regulamentos que fomenten a construción sostíbel e a rehabilitación de predios para aumentar a oferta de vivendas. Ademais, poderíanse establecer incentivos para promover a construción de vivendas con prezos alcanzábeis, mais tamén a adaptación de edificios non residenciais en vivendas. Asemade, sería moi importante examinar e mellorar as políticas de planificación urbana, co fin de garantir un uso eficiente do solo e promover o desenvolvemento de comunidades sostíbeis. Ao mesmo tempo, deberíase considerar o investimento en infraestruturas, transporte público e servizos comunitarios para mellorar a accesibilidade e a calidade de vida nestas áreas. Son só algunhas ideas e medidas poderían contribuír de xeito considerábel a abordar os desafíos actuais no sector da vivenda na Unión Europea e a mellorar as condicións de vida da cidadanía.
Asemade, sería importante analizar detidamente as políticas de vivenda existentes en cada país da Unión Europea co fin de identificar posíbeis áreas de mellora e estabelecer un marco común que fomente o acceso a unha vivenda axeitada para todos os cidadáns. É fundamental que se promova a colaboración entre os gobernos nacionais, rexionais e locais, así como co sector privado e as organizacións sen ánimo de lucro, para desenvolver estratexias integrais que aborden a problemática da escaseza de vivendas a prezos alcanzábeis. Ademais, o desenvolvemento de incentivos para a rehabilitación de edificios e a construción sostíbel podería favorecer a dispoñibilidade de vivendas respectuosas co medio ambiente e enerxeticamente eficientes, contribuíndo así á mitigación dos efectos do cambio climático.
Ademais, poderíase traballar na creación de parques públicos de vivendas, establecendo un marco normativo que permita a adquisición de inmóbeis para destinalos a un parque de vivendas públicas, co fin de ofrecer alternativas habitacionais dignas e alcanzables para a cidadanía. Este enfoque, combinado con políticas de fomento do alugueiro social e a regulación dos prezos do mercado inmobiliario, podería contribuír de xeito determinante a resolver a urxencia habitacional na Unión Europea.
A Unión Europea podería adoptar diversas medidas para limitar as vivendas de uso turístico, que se converteron nunha preocupación en moitas rexións debido ao impacto no mercado de vivendas a longo prazo e na comunidade local. Unha medida podería ser a regulación máis estrita ou a limitación do número de permisos ou licenzas para vivendas de uso turístico nunha determinada área. Tamén se poderían establecer impostos especiais ou cargas adicionais para as vivendas de uso turístico, co fin de desincentivar a súa proliferación descontrolada. Ademais, promover políticas que fomenten o alugueiro a longo prazo en lugar do turístico podería axudar a equilibrar a oferta de vivendas e a reducir o impacto negativo nas comunidades locais.
En resumo, considero que o Parlamento Europeo ten a capacidade suficiente para redactar directivas, regulamentos e decisións que aborden a urxencia habitacional e a escaseza de vivendas a prezos alcanzábeis, mediante a promoción da construción sostíbel, a mobilización de vivendas baleiras, a creación de parques públicos de vivendas e a posta en marcha de medidas que fomenten o acceso a vivendas a prezos razoábeis en todo o continente europeo.
Óscar Lomba Álvarez (Vigo)
