Teñen as ficcións maridaxe estacional? Hai libros que se gozan máis no inverno e outros, pola contra, no verán? Existen as historias de entretempo, coma os edredóns que este ano mantivemos até xullo sobre as camas?
Estas mesmas preguntas formuleinas en Twitter a raíz da serie The Durrells, que recrea libremente a estadía da familia na illa de Corfú durante os anos previos ao estoupido da Segunda Guerra Mundial. Comecei a ver a serie na primavera e funme enganchando a ela, devagar, a medida que os días se alongaban e subía a temperatura.
A primeira persoa en responder a miña cuestión foi Berta Dávila, que defendeu a división dos seus libros entre os de inverno e os de verán, sinalando que O derradeiro libro de Emma Olsen «cando o abres berra “agosto”».
Concordou no exposto Patricia A. Janeiro, quen dixo o seguinte sobre os seus libros: «adoitan saírme de verán, querendo e sen querer». Engadiu tamén que non concibía unhas vacacións de Nadal sen maratóns de Buffy Cazavampiros e Supernatural nin un verán sen libros de Stephen King e Joyce Carol Oates.
Pola contra, Xabier López López optou por ver The Durrells en inverno. E gozouna. Empregou o seu visionado como un xeito de conforto contra o frío e a humidade constante que, a algunhas persoas, mesmo nos enchoupa o ánimo.
María Artze acreditou tamén nesta maridaxe e lembrou a lectura da Triloxía de Corfú de Gerald Durrell durante un verán en Palmeira, o seu Corfú particular.
Finalmente, a poeta Arancha Nogueira amosouse tamén favorable á concordancia estacional das ficcións, e sinalou que a saga de Harry Potter era claramente de inverno. «De Nadal, para ser precisas», puntualizou.
Eu comecei a escribir santoamaro en febreiro, mais é un libro de verán. Escribino nun momento no que non só precisaba dun conforto climático, senón tamén recuperar en parte os veráns da miña xuventude, eses nos que fun tan feliz e que xamais volverán. Agora, aos poucos, estou aprendendo a ser feliz doutro xeito. Lembrar aqueles veráns é un xeito de logralo, pois xa dicía Victor Hugo aquilo de que “a melancolía é a felicidade de estar triste”.
Así que, malia ter nacido en plena invernía, santoamaro é o libro daquel afastado estío no que o meu mundo se esfarelou para sempre, no que os últimos restos da infancia me escorregaron entre os dedos coma a area da praia.
Foron varias as estratexias que empreguei para crear este verán. A música foi unha delas. Converteuse na linguaxe coa que programei eses meses centrais do ano que quería representar sobre as táboas do papel. Mais a música tiña tamén outra misión: favorecer a conexión cunha rapazada, a de agora, da que me separa un deserto de case tres décadas. Así, polo meu reprodutor desfilaron Bad Gyal, Billie Eilish, Carolina Durante, Nathy Peluso, Lukas Graham, Ezetaerre, Renata Flores... E ela: Lana Del Rey. Durante moito tempo a novela compartiu título cunha das súas cancións, Summertime Sadness, e non foi até o último momento que o cambiei por santoamaro. Lana contaba nunha entrevista en SuperSuper que, no verán no que escribiu a súa canción, «sentaba baixo os postes telefónicos e escoitábaos chispear no aire cálido. Quería coller esa electricidade e absorbela, como se iso me fose a facer sentir outra vez máis viva e eléctrica. Aínda que me sentía feliz nese clima cálido, empecei a escribir sobre o triste e estupenda que, ao mesmo tempo, me facía sentir o verán». De novo a felicidade de sentirse triste. Ese era, sen dúbida, o verniz co que quería revestir a miña novela.
Escribín santoamaro en inverno, nun momento no que necesitaba certezas. Por iso decidín situala nun escenario coñecido, tanto no físico coma no emocional. Así, a praia na que se desenvolve a acción dramática está a dez minutos camiñando da miña casa. É un refuxio fermoso, de augas xélidas e area áspera, flanqueado pola estrutura dun vello guindastre e o Club do Mar.
Aquel febreiro de escrita levei a miña adolescencia até ese recanto do verán. Agora, mentres escribo estas liñas e cavilo sobre a maridaxe estacional das ficcións, é xullo. Con todo, unha chuvia teimosa bate incansable nos vidros da xanela.
